หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยมีอะไรเกิดขึ้นนัก คานาตะก็เหมือนปกติ แล้ววันนึงก็มีจดหมายรักส่งมาถึงเราค่ะ!?!!
ตอนแรกเราก็ไปเจอสุซุยะก่อน เขาก็จะถาม แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก
แต่พอโยกับคานาตะโผล่มาเนี่ยสิคะ เป็นเรื่อง เพราะทั้งสองจะหึงเรากันใหญ่ ฮะๆ
คานาตะจะบอกให้เรารีบเอาจม.ไปคืนเดี๋ยวนี้เลย เช่นเดียวกับโย เราก็จะทำท่าอึกอัก พอโยขอความเห็นสุซุยะ พ่อคุณกลับตอบว่านั่นมันต้องแล้วแต่เรานะ ถ้าชอบเขาล่ะก็ ทำเอาสองหนุ่มอึ้ง แล้วบอกว่าทำไมสุซุยะถึงทำตัวสบายๆได้อย่างนั้นล่ะ? แล้วเราก็จะบอกว่า เราไม่ได้ชอบ คนที่ยังไม่เคยคุยกันไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะให้เป็นแฟนด้วยได้ยังไงล่ะ เท่านั้นล่ะ คานาตะกับโยก็ดีใจกันใหญ่เลย สุซุยะก็จะบอกถ้าอย่างนั้นก็ให้เราไปปฏิเสธเขาตรงๆ แล้วทั้งสองก็เลยจะเสนอตัวว่าจะไปเป็นเพื่อนเราปฏิเสธหนุ่มคนนั้นถ้าเราไม่ กล้าไปคนเดียว เราก็จะเลือกคานาตะไปกับเรา
พอไปถึงตาคนที่ให้จม.รักเราดันเป็นคนนิสัยแย่ค่ะ แม้เราจะปฏิเสธก็บอกว่า
"นั่นสินะ จะให้มาคบกันทั้งที่ไม่รู้จักมาก่อนได้ยังไง งั้นมาเป็นเพื่อนกันก่อนแล้วกัน"
เราก็จะบอกว่า เราไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่หมอนั่นก็ไม่ยอมและเริ่มจับแขนเราไว้
ทำแบบนั้นต่อหน้าคานาตะก็แย่สิคะ หมอนั่นเห็นแบบนั้นก็เลยซัดซะเลย แล้วก็ขู่กลับ ทำเอาอีกฝ่ายต้องหนีไป
หลังจากวันนั้น เราก็จะไปเจอคานาตะซัดกับคนอื่นบ่อยๆ (สาเหตุก็เพราะเจ้าหนุ่มจม.รักนั่นล่ะค่ะ)
แล้ววันนึง สุซุยะก็มาทักว่าเห็นคานาตะรึเปล่า เพราะเขาเห็นท่าทางคานาตะไม่ค่อยสบายตั้งแต่เช้าแล้วเลยเป็นห่วง ด้วยความเป็นห่วง พวกเราทั้งสามก็เลยแยกย้ายกันไปหาคานาตะกัน โดยคนที่เจอคานาตะก่อนก็คือเรา แล้วตอนนั้นพวกอันธพาลก็โผล่มา(พวกหนุ่มจม.รักน่ะค่ะ) คานาตะจะบอกให้เราหนีไปก่อน ให้เราไปหาพวกโยกับสุซุยะ แต่เราจะไม่ยอมไปเพราะจะให้ทิ้งคานาตะไปได้ยังไง สุดท้ายเราก็เลยอยู่ตรงนั้นด้วย
แต่เพราะคานาตะไม่สบายอยู่ เลยทำให้สู้ลำบาก แล้วตอนนั้นเองสุซุยะกับโยก็มาช่วย เลยรอดไปได้
ด้วยสุขภาพที่แย่ๆของคานาตะ พวกเราก็จะกังวลๆ จนในที่สุดเพราะความกังวลของสุซุยะที่มากเกินไป ทำให้คานาตะเริ่มจะทนไม่ไหว แล้วเขาก็เลยว่าสุซุยะไปแรงๆ แม้คานาตะจะรู้ว่าตัวเองพูดแรงไป แต่ก็ไม่สามารถจะกลับไปขอโทษได้ เขาบอกว่า เพราะถ้าขอโทษ ถ้ายอมให้สุซุยะ เขาก็จะมาเป็นห่วงเขาอีก เขาไม่อยากให้สุซุยะมาทำตัวคอยดูแลเขาแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ทั้งคู่ก็เลยยังคงขัดแย้งๆกันจนวันที่ไปทัศนศึกษา
คืนนั้น... เราจะฝันถึงตอนเด็กที่เรากับคานาตะหลงทางกัน
"พวกคุณแม่ล่ะ? สุซุจังล่ะ?"
"ไม่ต้องห่วงน่า ชั้นยังอยู่ไม่ใช่หรอ!"
"คานะจังคงจะไม่หายไปไหนหรอกใช่มั๊ย?"
"พูดบ้าๆน่ะ! ตั้งแต่เมื่อก่อน ไม่มีเลยที่ชั้นจะไม่อยู่กับเธอไม่ใช่หรอ!"
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้นก็จะไม่ปล่อยเธอแน่ๆ เพราะงั้นอย่าร้องไห้น่ะ ตามชั้นมา!"
"อื้ม! คานะจัง เข้มแข็งจัง"
"แน่อยู่แล้ว!"
ทว่า... พอสุซุยะคุงค้นเจอพวกเรา คานาตะกลับร้องไห้ใหญ่เลย เขาจะบอกว่าเพราะถ้าเขาร้องไห้ เราก็จะยิ่งตกใจกลัวน่ะสิะ เพราะงั้นตอนนั้นก็เลยทำตัวเข้มแข็งไว้
"คานะจังกลับกันเถอะ! เอ้า จับมือไว้นะ แบบนี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว"
"ชะ... ชั้นไม่กลัวหรอก แต่ว่าถ้าเธอกลัวล่ะก็ จับไว้นะ"
แล้วเราก็ตื่นขึ้นมา (แอบขำเสียงพากษ์สุงิตะซัง ฮะๆ)
วันแรก... อาจารย์จะให้ออกไปเที่ยวกัน คานาตะก็จะบอกว่า เขาจะไปคนเดียว เพราะมันไม่จำเป็นต้องไปด้วยกันทั้งสี่คนสักหน่อย สุซุยะก็เห็นด้วย แล้วตอนนั้นความอดทนของโยก็มาถึงขีดจำกัด
"พอสักที!! มันมากเกินไปแล้ว" โยจะพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสก่อนนะ แล้วจึงพูดญี่ปุ่นต่อ
"ให้ตายสิ ตอนแรกก็คิดว่าจะแค่เฝ้าดูอย่างอดทน แต่ทำตามใจกันเองแบบนี้..ทำตัวเป็นผู้ใหญ่กันหน่อยสิ!!"
แล้วเขาก็จะบอกว่า จริงๆเขาน่ะอิจฉาพวกเราสามคนนะที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ บลาๆ
เพราะโดนโยเทศน์ก็เลยทำให้พวกเราทั้งสี่คนไปด้วยกัน แล้วเราก็สังเกตว่าคานาตะเงียบตลอดทางเลย พวกหนุ่มอีกสองคนก็เลยมองบ้าง ปรากฏว่า.... คานาตะร้องไห้ค่ะ!?!!
ไม่ใช่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ แต่ร้องไห้ด้วยความดีใจที่ทุกคนเป็นห่วงเขากันขนาดนี้ แล้วโยก็จะล้อๆ แต่สุดท้ายตัวเองก็เขินหน้าแดงซะเองเพราะว่าเราพูดว่าโยเป็นห่วงคานาตะ เจ้าตัวก็จะปฏิเสธๆ ทำให้โดนคานาตะพูดกลับไปว่า "นายเองก็เป็นพวกดื้อด้านเหมือนกันนะ" (จำไม่ค่อยได้แล้วว่าใช่คานาตะพูดรึเปล่า ฮะๆ แต่น่าจะใช่นะ)
เมื่อพูดถึงทัศนศึกษา ก็ต้องนึกถึงงานเทศกาลทดสอบความกล้าตอนกลางคืน
เราก็ได้เดินไปกับคานาตะกันสองคน แล้วเราก็จะได้รู้ความจริงว่า คานาตะกลัวผีด้วยล่ะ ฮะๆ แต่ก็ยังคงทำเป็นเท่ห์อยู่ดี ซึ่งทำให้เรานึกถึงตอนเด็กๆที่เราหลงทางกับคานาตะที่ตอนนั้นคานาตะก็พยายาม ทำตัวเข้มแข็งเพื่อให้เราไม่กลัวทั้งที่ตัวเองนั้นก็กลัวมากๆอยู่
หลังกลับจากทัศนศึกษา ปัญหาก็เกิดขึ้นมาใหม่อีกแล้วค่ะ เมื่อโยจะเดินทางกลับฝรั่งเศส!!!
โยจะบอกถึงสาเหตุว่านั่นเพราะเขากำลังเดินทางไปตามความฝัน เขาจะไปอเมริกาไปทำงานวิจัยที่นั่น ทุกคนก็จะตกใจกัน คานาตะนี่จะโกรธโย แล้วก็เดินหนีไป ก่อนที่จะกลับมาขอโทษในวันรุ่งขึ้นที่ทำตัวแบบนั้น (แอบรู้สึกว่า.. โอ้โห เอางี้กันเลยนะ ยังไงโยก็เป็นพระเอกจริงๆล่ะน้า มาแล้วก็ไปแค่ในเกมส์สามเดือน เหอๆ)
เราสามคนก็เลยคิดจะจัดงานเลี้ยงก่อนไปให้โยกัน โดยให้ทั้งสามมีส่วนร่วมกันหมด
วันต่อมาเรากลับไปห้องเรียนเจอโย(วันนั้นกลับดึก)ก็เลยได้คุยกัน เราก็จะห้ามโยไม่อยากให้ไป แต่เขาก็จะบอกว่าไม่ได้หรอก เพราะเขาเองก็ต้องการทำตามความฝันของตัวเองเหมือนกัน แต่ก็ดีใจนะที่เราพูดแบบนั้น แล้วเขาก็จะบอกว่า เขาน่ะชอบเรา แต่ความชอบแต่ถ้าเราเกิดมีคนที่ชอบล่ะก็ เขาก็จะยินดีกับเราด้วย
วันต่อมาเราจะบังเอิญไปเห็นคานาตะกับโยพูดคุยกัน
"ไม่ล่ะ... แต่ว่านะ"
"ถ้าเป็นงั้นจะทำยังไงล่ะ? พยายามเข้าสิ! ผมน่ะ อยากจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้อย่างเต็มที่นะ"
แล้วเราก็เข้าไปทัก ทั้งสองคนก็จะตกใจนิดนึง แล้วก่อนจะไป โยก็หันมาพูดกับคานาตะว่า
"พูดออกไปซะนะ"
หลังจากนั้นเราก็จะเดินออกมาข้างนอกกับคานาตะ แล้วเขาก็จะสารภาพความในใจจ้า
"เธอ.. รู้สึกตัวมั๊ย? ชั้นน่ะ แข็งแกร่งขึ้นมากกกกกนะ สามารถปกป้องเธอได้"
"อาการป่วยก็ยังเหมือนเดิมน่ะนะ แต่ว่า.. ไม่แพ้เรื่องแค่นี้หรอก ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ทำได้ก็จะทำ"
"ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะ... ไม่ใช่ในฐานะของเพื่อนสมัยเด็ก
แต่ในฐานะผู้ชายก็ด้วย ชั้นมีความมั่นใจที่จะสามารถปกป้องเธอได้"
"เรื่องที่เธอน่ะไม่ได้มองชั้นในฐานะผู้ชายก็พอจะเข้าใจอยู่แต่ว่า.."
"ชั้นน่ะ... ตลอดมา... ชอบเธอนะ"
เราจะตกใจและคิดว่าคานาตะล้อเล่น (เลยทำร้ายจิตใจเขาไปหน่อย) แล้วคานาตะก็จะบอกความจริงว่า ถึงเขาจะบอกว่ารู้สึกเข้าไม่ได้กับโย แต่ที่จริงแล้ว ก็แค่กลัวว่าโยจะได้เราไป ก็เลยกลัว เราก็จะตกใจว่าไม่เคยรู้เลย
"ก็เพิ่งบอกเป็นครั้งแรกนี่นา เธอก็ต้องไม่รู้อยู่แล้วสิ"
"อาจจะ.. อยากบอกมาตลอด... อยากจะให้เธอมองชั้นแบบผู้ชายคนนึง"
"ไม่ใช่เพื่อนสนิทที่สามารถทำอะไรบ้าๆด้วยกันตลอด"
"ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ชอบเธอแล้ว"
เราก็จะขอโทษ บอกว่าเราคิดกับคานาตะว่าเพื่อนสนิทมาตลอด
"เรื่องนั้นน่ะ... รู้อยู่แล้ว" (เสียงเศร้าอีกแล้ว >//< )
แล้วสุดท้ายเราก็วิ่งหนีไป เพราะไม่สามารถตอบความรู้สึกตัวเองได้
วันต่อมา คานาตะก็มาคุยกับเราตามปกติ
"ชั้นน่ะ ที่จะบอกว่าให้ลืมเรื่องเมื่อวานไปน่ะ ไม่พูดหรอกนะ"
"ก็เข้าใจอยู่ว่าคงจะทำให้ความลำบากให้เธอ แต่ว่า.. จะให้ไม่ทำ(สารภาพรัก)ก็ไม่ต้องการเหมือนกัน"
"เพราะงั้น ไม่ได้คิดอยากจะได้คำตอบเร็วๆหรอก แค่อยากจะบอกความรู้สึกให้รู้เท่านั้น"
"อ่า... เพราะงั้น... ไม่ต้องทำตัวแปลกไปจากปกติหรอกนะ"
วันต่อมา เราจะบ่นนิดหน่อยว่าโยจะไปจริงๆหรอ (โยไม่อยู่ในห้อง)
"ถึงโยจะไม่อยู่ แต่พวกชั้นก็ยังอยู่ไม่ใช่หรอ"
"คานาตะ... นั่นมันหมายความว่าไงหรอ"
"เอ๊ะ ก็คือว่า... ไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกนะ"
"ก็เนี่ย... ทั้งชั้นและสุซุยะก็จะอยู่กับเธอตลอดไปยังไงล่ะ"
(คานาตะจะชอบทำบ่ายเบี่ยงแบบนี้ล่ะค่ะ เวลาเตือนเราก็เหมือนกัน ไม่ค่อยยอมบอกว่าตัวเองเป็นห่วงๆตรงๆ แต่จะอ้างว่าพวกโยกับสุซุยะเขาก็จะเป็นห่วงนะ)
แต่สุดท้ายเราก็ทำตัวปกติไม่ได้ คืนนั้นคานาตะจึงโทรมาหาให้เราไปพบ
"โทษทีนะ ที่อยู่ๆก็พูดความรู้สึกตัวเองออกไปแบบนั้น"
"แต่ว่า... ขอโทษอีกทีล่ะกัน"
"เอ๋?" เราก็งงว่าขอโทษอีกที? หมายความว่าไง? แต่ก็ได้รู้คำตอบทันทีกับประโยคต่อไป
"ชั้น... ชอบเธอนะ ไม่ว่าจะคิดยังไง ก็ไม่สามารถมองคนอื่นได้นอกจากเธอ"
"อยากจะปกป้องเธอ... ถึงอาจจะปกป้องไม่ได้เพราะร่างกายแบบนี้ก็เถอะ"
"มาก มากเลย ชอบเธอนะ!!"
"แต่ว่า... ก็ไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่านี้หรอกนะ แค่อยากจะบอกความรู้สึกเท่านั้น"
"อ้า.. แต่สุดท้ายยังไงก็ทำให้เธอลำบากใจอยู่ดี ขอโทษนะ"
แต่สุดท้าย คานาตะก็บอกว่า ให้ลืมเรื่องที่พูดทั้งหมด แล้วพรุ่งนี้ก็กลับเป็นเพื่อนสมัยเด็กเหมือนเดิมเถอะนะ
"นะ? ชั้นน่ะ... ไม่อยากทำความลำบากให้เธอนี่นา" (เสียงอย่างกับจะร้องไห้แล้วอ่ะ T^T เศร้า)
"อ๊ะ แต่ว่าสัญญานะ พรุ่งนี้น่ะ กลับมาเป็นเธอคนเดิมนะ"
แต่เรากลับบอกว่าไม่มีทางลืมได้หรอก ความรู้สึกของคานาตะน่ะ
"ถ้าอย่างนั้น... ถ้าจะบอกว่าขอคำตอบจะได้ไหม? เรื่องแบบนั้น คงจะมากเกินไปสินะ"
เราก็จะบอกว่ายังไม่เข้าใจเหมือนกัน
"ถ้างั้น ก็ไม่ต้องคิดอะไรแล้วจะดีกว่านะ"
คานาตะเดินเข้ามาใกล้เรามากขึ้น แล้วยื่นมือมาจับแก้มเรา
"ทำหน้าแปลก(ตลก)จัง"
เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกและ... กอดเรา (คึๆๆๆ อันนี้ไม่ลงรูปดีกว่า ไว้ไปดูกันในเกมส์เอง)
"ลืมไปทั้งหมดนั่นล่ะดีแล้ว.. แต่แค่ตอนนี้.. จะยกโทษให้ได้รึเปล่า?"
"เดี๋ยวก็กลับเป็นอย่างเดิม เพราะงั้น.. แค่ตอนนี้"
จบแค่นี้ก่อนล่ะจ้าาา เอนทรี่หน้าจะเอาบทรักเต็มมาๆมาลงให้ดูกัน อิๆๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น