ช่วงนี้กำลังนั่งไล่ฟังดราม่าซีดีของเลิฟรีโวอยู่
จริงๆที่ยังไม่ได้ฟังก็แค่อันที่แสดงละครเวทีนั่นล่ะค่ะ แต่อันอื่นเคยฟังไปแล้ว
แต่ก็เอามาฟังซ้ำเพราะว่าก็ลืมๆไปแล้ว ไหนๆแล้วก็เลยมารีวิวแปลให้ฟังด้วย
คราวก่อนแนะนำเกมส์ไปแล้ว แต่ยังไม่ได้แปะลิงค์ออฟฟิศ
วันนี้เลยมาแนะนำเรื่องเกมส์เพิ่มอีกนิดนะคะ (เผื่อคนไม่เคยเล่น)
ลิงค์ออฟฟิศเลิฟรีโว(อันนี้เป็นแบบรวมทุกเครื่องเล่น)
แล้วถ้าอยากดูเฉพาะเครื่องเล่นอื่นก็ไปกดแยกเอาเองเนอะ อยู่ในลิงค์นั้นแหล่ะ
เกมส์นี้ดังมากจนพอร์ทมาทุกรูปแบบ
PS2 เป็นอันดั้งเดิม
DS พอร์ทมาอันดับสอง แบบเพิ่มเมลล์ แต่ตัดเสียงทิ้งหมด -_-"
PC เหมือนดีเอส แต่มีเสียงเหมือนเดิม
PSP ใหม่ล่าสุด เพิ่มซีจีใหม่ๆด้วยค่ะ
แต่เราลองไปเล่นรอบนึง ปรากฏว่าหาซีจีใหม่ไม่เจอสักอัน T^T
ลองเสิร์ชหาไกด์ก็ไม่เจอเลย เจอแค่ของอายาโตะ (จิ้มดูตรงนี้)
แต่ก็ยังไม่ได้ลองตามไกด์นะ ไม่รู้ว่าจะเก็บซีจีได้ครบป่าว?
หมายเหตุ... ของดีเอสมีคนทำแพทช์อังกฤษแล้วนะคะ
จิ้มดูตรงนี้ล่ะกัน เวปนี้เขารวมแพทช์กับตัวเกมส์มาให้แล้ว
(เราแปะไม่ใช่ลิงค์คนทำแพทช์นะ ถ้าจะเอาลิงค์นั้น ไปดูในเวปotome_thเรานะ)
แนะนำตัวละคร
ทาคาชิ oniichan
พี่ชายที่แสนดีของนางเอก รักนางเอกมากกกกกก(เกินกว่าน้องสาวธรรมดา)
เรน อิจิโนะเสะ
หนุ่มNo.1ของโรงเรียน คุณหนูผู้แสนเย็นชาและปากร้าย
ใช้สิทธิพระเอก แถมให้อีกรอบค่ะ เฮะๆ อยากให้เห็นตอนหายซึน :p
คาฮาระ มาซากิ
หนุ่มNo.2ของโรงเรียน เพื่อนร่วมชั้นผู้แสนร่าเริง (จริงๆแล้วแอบมีดาร์คไซต์)
ฟุคามิ โซตะ
หนุ่มNo.3ของโรงเรียน รุ่นน้องแสนใจดีและน่ารัก ดีกับเราตลอดเวลา
ทาจิบานะ เคนโนะสุเกะ
หนุ่มNo.4ของโรงเรียน รุ่นน้องสุดเท่ห์ เห็นอย่างนี้ จริงๆฝันอยากเป็นคนทำเค้ก
คามิชิโระ อายาโตะ
หนุ่มNo.5ของโรงเรียน รุ่นพี่ผู้แสนใจดี ร่างกายอ่อนแอ
โทคิตะ คาเนดะ
หนุ่มแว่นรักการอ่านหนังสือ ที่เพิ่งย้ายโรงเรียนมา
คนนี้ใช้สิทธิหนุ่มแว่นค่ะ เลยแปะ2รูป ตอนใส่แว่นกับไม่ใส่แว่น (ฮา)
วาคัทสึกิ เรียวทาโร่
เซนเซย์ประจำห้องพยาบาล มักจะทำอาหารสูตรไดเอทมาให้เรากิน
คิโนะมุระ โทรุ
เพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็ก อ้วนเหมือนกันเลย แต่พอผอมแล้วน่ารักเชียว
แอบแปะสปอยส์รูปตอนผอมให้ดูสักหน่อย(สำหรับคนที่ยังไม่เคยเห็น)
คนนี้ก็พิเศษค่ะ ปกติจะเป็นหนุ่มอ้วนน่ารักแบบนี้
แต่พอผอมลง...
ก็จะกลายเป็นหนุ่มน้อยน่ารักน่าหยิกแบบนี้แทน 
หมายเหตุ... สังเกตสีตัวอักษรแต่ละคนที่แนะนำตัวละครไว้นะคะ
เพราะเวลาเราเล่าแปล เราจะไม่บอกว่าใครแล้วนะ แต่
เริ่มเรื่องกันดีกว่า...
"เอาล่ะ อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ออมเล็ทกลิ่นหอมจริงๆ
แบบนี้ยัยนั่นก็คงจะดีใจแน่ๆ เพราะว่ากำลังไดเอทอยู่ ก็ต้องคุมแคลอรี่
อย่างนี้ล่ะ สมบูรณ์แบบเลย"
"ชื่อฉันชื่อทาคาชิ ตอนนี้อยู่แมนชั่นกับน้องสาวที่เรียนม.ปลาย
น้องสาวที่น่ารักชอบขนมหวานมาก แต่เริ่มไดเอทมาหนึ่งเดือนแล้ว
สำหรับสาเหตุ ดูเหมือนจะเป็นเพราะหนุ่มหล่ออันดับ1-5มาพักที่แมนชั่นนี้
ตัวฉันเองที่เป็นผู้ชาย เห็นแล้วยังรู้สึกเลยว่าพวกนี้หล่อจริงๆ แถมยังเด็กๆกันด้วย
kuu... (ทำเสียงเจ็บปวด) พี่ชายดูเหมือนจะแพ้ซะแล้วว
อ๊ะ นี่ฉันพูดอะไรของฉันเนี่ยยย น้องสาวที่น่ารักกำลังพยายามไดเอทอยู่ไม่ใช่หรอ
ในฐานะพี่ชายก็ต้องให้กำลังใจน้องสาวสิ เอาล่ะไปปลุกให้มากินดีกว่า"
ก๊อกๆ
"อรุณสวัสดิ์! เข้าไปล่ะนะ พี่ชายทำอาหารเช้ามาให้แล้ว"
"เอ๊ะ ยังไม่ตื่นหรอ เมื่อคืนนอนดึกหรอ
พี่ชายก็อยากจะให้น้องได้นอนต่ออยู่หรอกนะ แต่ถ้าไม่รีบตื่นจะไปสายเอาน้า
โฮร่า... ลืมตาได้แล้วจ้า วันนี้ อาหารเช้าเป็นออมเล็ทกับสลัดและซุบที่น้องชอบด้วยนะ"
"หืม.. เกิดอะไรขึ้นหรอ ทำไมไม่ตอบเลย ไม่ดีใจหรอ
... เป็นอะไรไปน่ะ ไม่ตอบเลยตั้งแต่เมื้อกี๊ แก้มก็แดงแปลกๆ เป็นหวัดหรอไงนะ?
ไหนๆดูสิ... (เสียงเอามือวางที่หน้าผาก) เอ๋ ไข้สูงมากเลยนี่!"
"หืม... อะไรนะ... เจ็บคอ ไม่มีเสียง?
แบบนี้มัน... แย่แล้ววววววววว!!!!!"
*** แล้วก็เริ่มเรื่องกันจริงจังค่าา ***
เสียงออดโรงเรียน
"นี่ฟังนะ วันนี้เซมไปหยุดเรียนเป็นหวัดแหล่ะ
อุตส่าห์เอาขนมมา ตั้งใจจะมากินกับเซมไปแท้ๆเลย
"เห... มีเรื่องแปลกเกิดขึ้นด้วยแฮะ"
"อืมม เซมไปเป็นหวัดแล้วถึงขนาดหยุดเรียน คงจะอาการแย่มาก"
"maa เพราะว่าเป็นเซมไป พรุ่งนี้ก็คงร่าเริงมาโรงเรียนแล้วล่ะ"
"เซมไปจะเป็นอะไรรึเปล่านะ ผมเป็นห่วงเซมไปจัง"
"ไม่เป็นไรอยู่แล้ว คุณทาคาชิก็อยู่ด้วย"
"นั่นมันก็... ใช่อยู่หรอก"
"ให้ตายสิ... หลังเลิกเรียนจะไปเยี่ยมไหม?"
"อื้ม เอางั้นเหอะ เซมไปต้องดีใจแน่ๆ"
"jaa กลับห้องเรียนกันไหม"
"หืมมม ยัยนั่นเป็นหวัดหรอ ไว้เดี๋ยวไปเยี่ยมสักหน่อยแล้วกัน"
เสียงหยิบบุหรี่มาสูบ(ตามสไตล์เซนเซย์)
****
"เป็นอะไรรึเปล่า พี่ชายเอาผ้าเย็นมาให้เช็ดตัวนะ"
"เฮ้อ เวลาอย่างนี้รพ.ดัน...(แปลไม่ออก^^")
แค่คิดว่าถ้าเธอเป็นอะไรไป พี่ชายก็ทนไม่ไหวแล้ว"
"หืม อยากจะพูดอะไรหรอ พูดเบาๆก็ได้
อืมๆ.. เอ๊ะ.. แค่เป็นหวัดอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่หรอ?
อย่าพูดอะไรเหงาๆแบบนั้นสิ(เอ่อ อันนี้ไม่รู้จะแปลยังไง
เพราะศัพท์ตรงตัวมันคือเหงา ถ้าใครรู้ว่าต้องแปลยังไงฝากช่วยแก้ด้วยนะคะ)
ถ้าเพื่อเธอแล้วล่ะก็ พี่ชายทำให้ได้ทุกอย่างเลยนะ"
"คอไม่แห้งหรอ? ของที่อยากกินล่ะ? อื้มๆ
เอ๋ อยากกินผลไม้ โอเค เดี๋ยวพี่ชายจะไปซื้อมาให้นะ
สตอเบอรี่ดีไหม หรือว่าเมล่อน แตงโม มะม่วง
หรือว่าราชาของผลไม้.. ทุเรียนไหม"
"อืมม อะไรนะ ไม่อยากได้ทุกเรียน อยากกินเกรฟฟรุ๊ต
โอเค เดี๋ยวพี่ชายจะรีบไปซื้อมาให้เดี๋ยวนี้เลย"
กรี๊งๆๆ
"เอ๋ ใครโทรมาตอนนี้นะ ยิ่งกำลังรีบอยู่
are จากมหาลัย อะไรกันนะ"
ปี๊บ (เสียงรับโทรศัพท์)
"ฮัลโหล เอ๋ อ๊ะ เปล่าๆ ทางนี้ก็เช่นกัน
ครับๆ เอ๋ ให้ไปช่วยงานที่มหาลัย!?!!
อ่า... วันนี้ไม่ได้หรอกครับ ถึงจะบอกว่ายังไงก็ต้องการก็เถอะ
เอ๋.. มีของให้? เดี๋ยวก่อนครับ ปัญหามันไม่ใช่เรื่องของ
ก็อย่างที่บอก อย่าพูดตัดสินเองสิ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ครับ
ผมมีงานต้องรีบไปซื้อเกรปฟรุ๊ตด้วย
เอ๋.. เมื่อกี๊ว่ายังไงนะครับ ของคือมิราเคิล เกรปฟรุ๊ต
บ้าน่า แล้วที่บอกว่ามิราเคิลนั่นมันอะไรกัน
เอ๋.. หาที่ญี่ปุ่นไม่ได้? อืมม
แค่กินชิ้นเดียวก็หายป่วย กินชิ้นที่สองก็กลายเป็นคนสวย
ถ้ากินไปทั้งหมดอายุลดไปสิบปี รสชาติเหมือนไปกินร้านอาหารฝรั่งเศส!
ไปครับ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ อย่าให้ใครเด็ดขาดนะครับ"
(เอ่อ... พี่ทาคาชิคะ จะถูกหลอกง่ายเกินไปป่ะ ผลไม้แบบนั้นจะมีได้ไง)
"ขอโทษ.. เดี๋ยวพี่ชายจะต้องไปมหาลัยนะ ระหว่างนี้ต้องให้อยู่คนเดียว
แต่เพื่อทดแทน(ที่ให้อยู่คนเดียว)เดี๋ยวพี่ชายจะรีบไปเอาเกรปฟรุ๊ตมาให้อย่างเร็วนะ"
แล้วทาคาฮาชิก็รีบวิ่งไปทันที
"เพื่อเกรปฟรุ๊ต เพื่อน้องสาวที่น่ารัก พี่ชายจะพยายาม!!"
****
กริ่งเลิกเรียน
"ฮ้า ในที่สุดก็เลิกเรียน เน่ โทคิตะ รู้สึกว่าวันนี้ห้องเรียนเงียบไหม?"
"จะว่าไป.. เพราะเธอหยุดเรียนรึเปล่านะ?"
"อาจจะอย่างนั้นนะ เพราะ(ชื่อเพื่อนผู้หญิง)วันนี้ก็ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ"
"เอ๋.. สำหรับผมแล้ว พอเธอไม่อยู่ รู้สึกเวลามันผ่านไปช้านะ"
"A.. ano... โทคิตะคุง คาฮาระคุง เรื่องนั้นน่ะ...
ถ้าเป็นไปได้ จากนี้.. ไปเยี่ยมเธอกันไหม"
"เยี่ยมหรอ?"
"มีชีทที่เรียนวันนี้มากมาย แล้วก็โน้ตด้วย"
"นั่นสินะ เธออาจจะกำลังเบื่อก็ได้ จริงสิ.. ยังไงก็ไปกันหมดเลยดีไหม"
"นั่นก็ดีนะ"
"อื้ม"
"jaa งั้นก็โอเคตามนี้นะ"
"งั้น เราไปเลือกของเยี่ยม(มั๊ง)กันเถอะ"
"อื้ม เอาตามนั้นกัน"
****
"Oi รอก่อนสิ ฟุคามิ"
"ช้าไปนะ เคนโนะสุเกะ ถ้าเซมไปเหงาขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ"
"ก็ถึงได้จะบอกว่าไม่จำเป็นต้องวิ่งขนาดนั้นไงล่ะ"
"ถ้าไม่รีบมา จะทิ้งไว้ล่ะนะ"
"เฮ้อ... ช่วยไม่ได้นะ" เสียงวิ่ง "Oi มองข้างหน้าเวลาวิ่งด้วยสิ"
"เป็นพวกที่น่าหนวกหูจริงๆ"
"หุๆ สองคนนั้นดูร่าเริงก็ดีไม่ใช่หรอ"
"อะไรกัน คามิชิโระเองหรอ"
"จากนี้จะกลับบ้านหรอ"
"ก็นะ... จากนี้เธอจะไปชมรมหรอ"
"เปล่า.. วันนี้คงไม่ ยิ่งกว่านั้น.. รู้รึยังเรื่องคนๆนั้น"
"เรื่องของยัยนั่นหรอ อ่อ.. ดูเหมือนว่าจะหยุดเรียนเพราะหวัดนะ"
"น่าแปลกใจนะ ที่เรนรู้เรื่องนี้ด้วย"
"ไม่เห็นแปลก แค่พวกฟุคามิกับทาจิบานะโหวกเหวกกันขนาดนั้น ถึงไม่อยากรู้ก็รู้"
"เอาเหอะ จะว่าอย่างนั้นก็ได้"
"ต้องการพูดอะไร"
"เปล่านี่ ไม่มีอะไร ก็แค่คิดว่าฟุคามิคุงกับทาจิบานะคุงไม่ได้พูดว่าหวัดสักหน่อย
ฉันพูดผิดไปรึเปล่า?"
"อยากคิดอะไรก็คิดไป ฉันกลับล่ะ" (แหมมม พ่อหนุ่มซึน)
เสียงเรนเดินไป
"เน่ๆ ก่อนจะกลับบ้าน แวะไปเยี่ยมเธอกันไหม"
"เยี่ยม ทำไมฉันต้องไปด้วย"
"ถ้าไม่อยากไป ฉันก็ไม่บังคับให้ไปหรอกนะ เพียงแต่..."
"เพียงแต่.. อะไร"
"เวลาอยู่บนเตียวคนเดียว จะรู้สึกเหมือนโลกนี้มีเพียงเราคนเดียวที่ถูกทิ้งออกมารึเปล่า
ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะกำลังคิดแบบนี้อยู่ก็ได้"
"คามิชิโระ"
"เพราะปกติฉันได้รับความร่าเริงมาจากเธอ วันนี้ผมก็อยากให้ทำให้เธอร่าเริง..
ไม่ได้หรอ?"
"หุ.. นายนี่พูดจนทำให้ฉันเองรู้สึกตามไปด้วยเลย"
"เรน ถ้าอย่างนั้น"
"แล้ว.. ซื้ออะไรมาล่ะ เพราะเป็นนาย คงไม่ได้เตรียมอะไรไปฝากสินะ"
"เรน"
"โฮร่า รีบไปกันเถอะ"
"อ้า ขอบคุณ เรน"
***
เสียงวิ่ง
"คุณครู ขอโทษที่มาช้าครับ ทาคาชิมาถึงแล้วครับ"
จากนั้นพี่ชายของเราก็โดนกองหนังสือล้มทับ
และครูก็บอกว่าให้จัดการกองนั้นให้หมด แล้วก็เดินจากไป
"ดะ... เดี๋ยวก่อนสิ ครูครับบ"
"kuuu(เสียงเจ็บปวดอีกรอบ) ถ้าเป็นแบบนี้
ยังไงฉันก็ต้องรีบจัดการให้เสร็จ แล้วเอามิราเคิลเกรปฟรุ๊ตกลับไปให้น้องสาวให้ได้"
***
"เน่ เคนโนะสิเกะ ไหนๆก็จะไปเยี่ยม ไปซื้อของเยี่ยมกันด้วยเหอะ"
"นั่นสินะ ฟุคามิ นายมีไอเดียอะไรดีๆไหม"
"แน่นอน ก็ต้องขนมสิ"
"นายเนี่ยน้า เอาของฝากเป็นขนมไปให้คนป่วยเป็นหวัดได้ยังไงกัน"
"jaa เคนโนะสุเกะคิดว่าอะไรดีล่ะ"
"นั่นมัน.. นั่นสินะ.. ไปร้านพวกที่ดูน่าจะสามารถซื้อสิ่งทำให้ผู้หญิงดีใจ ไม่ดีหรอ"
"เช่น"
"นั่นสินะ... อ้า... พวกร้านคาราแบบนี้ดีไหม ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ก็เหอะ"
"eto.. ไหนๆ แฟนซีชอปบิวตี้ฮาร์ท หืม ถึงจะชื่อแบบนี้
แต่ดูเหมือนจะเป็นร้านที่ผู้หญิงจะชอบเนอะ ลูกค้าก็มีแต่ผู้หญิงด้วย"
"อย่าดีกว่า ให้เข้าไปร้านแบบนี้ก็... ขอเหอะ... (พูดเบาๆ)
ฟุคามิ จริงๆแล้วไปร้านอื่น.."
ฟุคามิพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เคนคุงจะพูดจบ
"เอาล่ะ! เพื่อของเยี่ยมเซมไป"
ว่าแล้วฟุคามิก็เดินเข้าไป
"ไปกันเหอะ เคนโนะสุเกะ"
"ฟุคามิ!"
ในร้าน...
"ว้าว ลูกค้าผู้หญิงที่ดูดีใจกับของเต็มไปหมดเลย แต่ว่า.."
"มีแต่สีชมพู... ไงดีล่ะ.. รู้สึกสงบใจไม่ได้เลยนะ"
"นั่นสินะ.. แต่ว่า อยากเห็นเซมไปดีใจ รีบเลือกแล้วซื้อกันเหอะ"
"นั่นสินะ... รีบเลือกซื้อ แล้วรีบออกจากร้านกันเหอะ" (เน้นข้อหลังสินะ ฮะๆ)
"อื้ม... อ๊ะ เคนโนะสุเกะ อันนี้ๆ ริบบิ้นอันนี้ดีไหม"
"ริบบิ้น?"
"อื้ม เซมไปมัดหางม้าใช่ไหมล่ะ แบบนี้น่าจะเหมาะกันนะ"
"อืม ก็ใช่นะ แต่จะซื้อริบบิ้นให้เป็นของเยี่ยมป่วยมันก็..."
"หืม.. ตุ๊กตาตัวนี้ นุ่มจัง"
"แบบนี้มันดูไม่เด็กไปหน่อยหรอ ชอบงั้นหรอ?"
"อุ๊ก ไม่ใช่ซะหน่อย! ก็แค่มือไปหยิบมาดูเท่านั้นเอง.."
"มีแต่สีชมพูเนอะ ไปร้านอื่นกันเหอะ"
"ใช่ รีบไปร้านอื่นกันเหอะ ยังไงการเข้ามาร้านแบบนี้ ก็ไม่อยากให้คนรู้จักมาเห็นหรอกนะ"
"คุณลูกค้า กำลังหาอะไรรึเปล่าคะ"
"เอ๊ะ.. อ่า.. เปล่า.. จะบอกว่าหาของก็.."
"เอ่อ พวกเรา เพื่อนผู้หญิงที่เรารู้จักเป็นหวัด ก็เลยอยากหาของฝากซื้อไปเยี่ยมน่ะ"
"มีอะไรแนะนำไหมครับ"
แล้วพนักงานก็แนะนำตุ๊กตาตัวเมื่อกี๊ที่ฟุคามิดู
"อ่ะ.. เปล่า.. คือตุ๊กตามัน..."
เคนโนะสุเกะพยายามพูดแทรกพนักงานที่พูดต่อมาเป็นชุด
"ไม่ฟังเลย"
"Oi ฟุคามิ เราไปกันหอะ"
"นั่นสินะ ถ้าอยู่แบบนี้ เดี๋ยวจะไปสายด้วย"
แล้วทั้งคู่ก็เดินออกมาจากร้าน
"เฮ้อ... เป็นร้านที่สุดยอดไปเลยนะ"
"เฮ้อ อ๊ะ ฟุคามิ นั่นมัน"
"อ๊ะ!! เผลอหยิบมาซะได้.."
"เพราะรีบออกมาสินะ"
"ทำไงดีนะ เจ้านี่... อ๊ะ ให้เคนโนะสุเกะเอาไหม"
"ไม่เอาหรอก จะให้ฉันเอาไปทำไม"
"ผมก็ไม่รู้จะเอาไปทำไมเหมือนกันอ่ะ"
"ให้อ่ะ"
"ไม่เอา"
"ให้อ่ะ"
"ก็บอกว่าไม่เอา"
"ก็บอกว่าให้"
"นั่นมันเหมาะกับนายแล้ว"
"เหมาะกับนายมากกว่า"
"เหมาะกับนายชัวร์ๆ"
"เหมาะกับนายที่สุดเลย"
แล้วก็เถียงกันไปมาต่อ
***
ฝ่ายคุณพี่ชาย หลังกองนั้นเสร็จ อาจารย์ก็เอาอีกกองมาให้
คุณพี่ชายก็เลยต้องให้กำลังใจตัวเองต่อให้พยายามเพื่อน้องสาวต่อไป เหอๆ
***
วกกลับมากลุ่มเพื่อนร่วมห้องที่กำลังหาของฝาก
"คิมุระว่าซื้ออะไรดีล่ะ"
"นะ.. นั่นสินะ... อืม... พวกมังกะดีไหมนะ"
"อ้า... นอนอย่างเดียวก็ว่างสินะ แต่ว่า ตอนเป็นหวัดให้เอาแต่อ่านหนังสือไข้จะไม่กลับมาหรอ"
"นั่นก็อาจจะจริงนะ แล้วคาฮาระซัง มีอะไรดีๆไหม"
"ฉันหรอ... เพราะมีชูไทต์(สุนัข)ก็เลยไม่เหงาน่ะ"
"อย่างนี้นี่เอง คาฮาระซังให้ความสำคัญกับชูไทต์จริงๆนะ หุๆ
มันก็จริงนะ ถ้ามีเพื่อนที่ดีอย่างชูไทต์ ก็คงจะดีขึ้นแน่ๆ"
"แต่ว่า.. ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เอาชูไทต์ไปเป็นของฝากไม่ได้หรอก"
"พอมาคิดแบบนี้ การหาซื้อของเยี่ยมนี่ยากเหมือนกันนะ"
"โทคิตะล่ะ"
"ฉันหรอ นั่นสินะ... ของที่อยากซื้อไปเยี่ยม ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกัน เพียงแต่.."
"เพียงแต่"
"ถ้าเป็นเธอล่ะก็ คงจะอยากได้ของกินอร่อยๆนะ"
"นั่นสินะ มาคิดดูก็น่าจะใช่นะ"
"นอกจากนี้ ถ้าพูดถึงคนเป็นหวัด ไม่ใช่ของกินอะไรก็ได้
แต่ต้องเป็นของที่ทำให้คอรู้สึกดี"
"งั้นอะไรดีล่ะ"
"นั่นสินะ... อ๊ะ เอางี้ไหม โมสุคุ (คืออะไรหว่า)"
เสียงโทคิตะหยิบบางอย่างขึ้นมา
"เอ๋ โทคิตะ นั่นมัน.."
"โมสุคุทำให้คอดีขึ้น แล้วก็ยังดีกับการไดเอทด้วย"
"เอ่อ โทคิตะคุง แต่ว่านั่นมัน"
"โมสุคุไม่ดีหรอ"
"เปล่า โมสุคุน่ะก็เรื่องนึง แต่ในมือของโทคิตะที่ถือนั่นมัน มาริโมะ นะ"
"เอ๋ อ๊ะ จริงด้วย เผลอซื้อมาริโมะมา ฉันทำอะไรเนี่ย น่าอายจัง"
"อ๊ะ ไม่หรอก แต่ว่า ลองนึกดูสิ ทั้งโมสุคุและก็มาริโมะต่างก็เป็นซัมโมจิกันทั้งคู่"
"คิโนะมุระ แบบนั้น follow ตามไม่ได้นะ"
"แต่ว่า นอกจากโมสุคุแล้ว มีอะไรบ้างน่ะ"
"อืมม แต่ถ้ามาคิดดู พวกแบรนด์ฟรุ๊ตดีไหมนะ อย่างเมล่อนหรือสัปปะรด"
"จริงสิ เกรปฟรุ๊ตเป็นไง"
"เกรปฟรุ๊ต?"
"ใช่แล้ว ตอนเป็นหวัด กินพวกนี้จะรู้สึกอร่อย ยิ่งกว่านั้นมีวิตามินซีดีต่อคนเป็นหวัดด้วย"
"นั่นสิ น่าจะดีนะ"
"แต่ว่า อุตส่าห์ซื้อไปเยี่ยม แค่นั้นจะดูน้อยไปไหมนะ"
"ถ้าอย่างนั้นแต่งให้ดูดีขึ้นไหม(น่าจะแปลว่างั้นนะ)"
"เห แบบนั้นน่าจะดีนะ น่าสนุกดีนะ คิโนะมุระ"
"ยะ... อย่างนั้นหรอ ถ้าเธอดีใจก็ดีสิ"
"เอ๋ ต้องดีใจแน่อยู่แล้ว"
"แต่จะทำยังไงล่ะ"
"อ๋อ เรื่องนั้น... ผมมีไอเดียอยู่หน่อย"
***
ติ๊งต่อง.. (เสียงออด)
ติ๊งต่อง...
"ไม่มีใครออกมาแฮะ ทั้งที่คิดว่าคุณพี่ชายจะอยู่ซะอีก"
"คิโนะมุระซัง รู้อะไรรึเปล่า"
"เปล่า ผมไม่รู้อะไรเลย คาฮาระคุง ลองกดอีกรอบดูไหม"
"นั่นสินะ"
ติ๊งต่อง..
"Are ไม่ออกมาจริงๆแฮะ หรือว่า
อยู่ดีๆจะกระโดดออกมาให้ตกใจและบอกว่า อย่าเข้ามาใกล้น้องสาวนะ รึเปล่า"
"ทำให้ตกใจหรอ"
"ถึงจะเป็นเขา แต่ทำแบบนั้นมันก็...
ยิ่งกว่านั้น ไม่ใช่ทำให้ตกใจหรอก แต่พูดอย่างจริงจังมากกว่า"
"อ๊ะ ประตูเปิดแล้วล่ะ คินามูระซัง"
"อ๊ะ จริงด้วย สวัสดีตอนเย็น ทุกคนมาเยี่ยม...
เอ๊ะ ไม่ใช่พี่ชาย"
"สวัสดีตอนเย็น แข็งแรงดีรึเปล่า"
"อาการเป็นไงบ้าง ทุกคนมาเยี่ยมน่ะ พี่ชาย.. ไม่อยู่หรอ"
"หน้าแดงจัง ยังมีไข้อยู่หรอ เอ๋ อะไรนะ ไม่มีเสียง"
"แบบนั้นไม่ดีเลยนะ ไปโรงพยาบาลไม่ดีกว่าหรอ"
"ยิ่งกว่านั้น... ทั้งที่ยังมีไข้ ลุกขึ้นมาแบบนี้จะไม่แย่หรอ"
"จริงด้วยสินะ ขอโทษนะที่ไม่ทันรู้ตัว เอ๋ ให้เข้าไปหรอ
งั้น.. ก่อนอื่นก็เข้าไปกันเหอะ"
พอเข้ามา มาซากิก็เห็นว่าน้ำที่ไว้เช็ดตัวอุ่นหมดแล้ว
โทรุเลยเอาไปแช่น้ำเย็น จากนั้นพอเอากลับมา มาซากิก็เอามาวางที่หน้าผากให้
จากนั้นพวกเขาก็ขอโทษที่ทำให้เราต้องเดินออกมาเปิดประตู
"ตอนนี้ พี่ชายน่าจะกำลังห่วงมากแน่"
"นั่นสินะ ก็เป็นคนที่คิดถึงแต่น้องสาวนี่นา"
"ถ้างั้น พวกเราจะทำหน้าที่แทนนะ มีอะไรก็บอกได้นะ"
"เราจะทำสิ่งที่ทำได้แทนทาคาชิซังนะ"
"ไม่ต้องเกรงใจนะ อะไรก็ได้ บอกมาได้เลย
อ๊ะ จริงด้วย เอาcopyชีทวันนี้มาให้ ไว้บนโต๊ะนะ
แล้วก็เอาโน้ตที่อาจารย์บอกว่าจะออกข้อสอบมาให้ด้วย "
"อ๊ะ ไม่ต้องพูดก็ได้ คอยิ่งไม่มีเสียงอยู่
ผมหรอ ไม่ต้องใส่ใจหรอก ถ้าเธอแข็งแรงดีก็โอเคแล้ว"
"ใช่เลย แล้วก็.. นี่ พวกเราเอาของเยี่ยมมาให้ด้วย"
"เพื่อเธอแล้ว พวกเราคิดอะไรไว้มากมายเลย แล้วก็คิดว่านี่น่าจะดี"
"ถ้าเธอชอบก็ดีสิ"
"เอ้า นี่เลย... เกรปฟรุ๊ตลูกเจี๊ยบล่ะ!"
"นี่เป็นไอเดียของคิโนะมุระล่ะ ทำเกรปฟรุ๊ตให้เป็นลูกเจี๊ยบ"
"ชอบลูกเจี๊ยบใช่ไหมล่ะ"
แล้วพวกเขาก็บอกขั้นตอนการทำกัน
"เอ๊ะ อะไรนะ? อืม... ฮะๆๆๆ นั่นก็ใช่นะ"
"คาฮาระซัง เมื่อกี๊เธอพูดว่าไงหรอ"
"(เธอบอกว่า)พอเห็น ก็ไม่รู้จะกินตรงไหน น่าเสียดาย กินไม่ลงน่ะสิ"
"Oya ทั้งที่ตั้งใจจะให้เป็นของฝาก แต่ว่า.. ถ้าดีใจก็ดีแล้ว"
"อื้ม ผมก็โล่งใจ"
"ค่อยยังชั่วนะ คิโนมุระซัง"
"ก่อนที่จะทำ พอได้ฟังก็คิดว่าง่ายนะ แต่พอทำแล้วค่อนข้างยากกว่าที่คิดเลย"
"มีอะไรหรอ คล้ายกับคนทำหรอ ฮะๆๆ จะว่าไปก็ใช่นะ
หืม เหมือนทุกคนกลายเป็นลูกเจี๊ยบเลยดีใจหรอ... (เธอ)ว่างั้นน่ะ ทุกคน"
"ค่อยยังชั่วนะ"
"เอาล่ะ เรากลับกันก่อนเถอะ ถ้ายังคุยกับคนป่วยแบบนี้ ก็คงไม่ได้พักซะที"
"นั่นสินะ อื้ม อย่าฝืนตัวเองแบบเมื่อกี๊ล่ะ
จะว่าไป ตัวฉันเองจะให้อยู่นิ่งๆก็ไม่ได้เหมือนกัน
ก็ไม่ใช่ฐานะที่จะว่าคนอื่นได้หรอกนะ
แต่ถ้าต้องลุกไปไหนจริงๆล่ะก็ เรียกชั้นนะ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันจะเป็นกำลังให้เธอเอง นะ
jaa ne"
"ผมก็จะกลับล่ะ รักษาตัวด้วยนะ
ตอนที่เธอไม่สดใสร่าเริง ก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สดใสร่าเริงไปด้วย
เพราะงั้นแข็งแรงเร็วๆนะ แล้วแสดงรอยยิ้มของเธอที่สดใสแข็งแรงให้ผมนะ
dewa"
"jaa ผมก็กลับล่ะ จริงๆอยากอยู่ต่ออีก
แต่ถ้าทำให้เธอเหนื่อย มันก็ไม่มีประโยชน์ในการเยี่ยมล่ะเนอะ
อยากให้เธอหายดีไวๆ ตอนที่เธอไม่สบาย
ผมรู้สึกเหมือนสูญเสียครึ่งนึงของตัวเองไป
เพราะว่า.. สำหรับผม... เธอสำคัญมากๆ
ฉันจะรอให้เธอแข็งแรงนะ jaa"
****
กลับมาที่คุณพี่ชายที่ทำงานรอบสองเสร็จแล้ว
คุณพี่ที่รักก็วอนขออาจารย์ว่าต้องรีบกลับแล้วจริงๆ
แต่ปรากฏว่างานของคุณพี่ยังไม่เสร็จ เพราะทำพลาดไปนิด
เพราะอีคุณอาจารย์ที่รักไม่ยอมบอกก่อนล่วงหน้า
คุณพี่ชายก็เลยต้องเอางานทั้งหมดที่ทำเสร็จมาเพิ่มเติมอะไรอีกนิดใหม่
ว่าแล้วคุณพี่ชายก็เลยต้องให้กำลังใจตัวเองอีกรอบ
เพื่อน้องสาวน่ารักที่กำลังป่วยอยู่ ต้องพยายามเข้า!!!
****
"จะว่าไป เรน ... เราจะไปเยี่ยมผู้หญิงกัน เพราะงั้นเอาดอกไม้ไปด้วยดีไหม"
"ผู้หญิงงั้นหรอ... เหอะ... อย่างยัยนั่นคง
hana yori dango (เดาว่าเป็นคล้ายๆสำนวนมั๊ง แต่แปลตรงๆก็ ดังโงะดีกว่าดอกไม้) มากกว่านะ"
"นั่นสินะ อ๊ะ แต่ตอนเป็นหวัดคงไม่ค่อยกินมากมั๊ง"
"หวัดงั้นหรอ งั้น ผลไม้ไหมล่ะ"
"งั้นไปดูร้านนั้นกันไหม"
"นั่นสินะ"
"ยิ่งไปกว่านั้น... hana yori dango นี่ก็..."
"ก็เหมาะกับยัยนั่นไม่ใช่หรอ"
---
"แล้ว เรนกับผมก็เลยไปซื้อผลไม้มา แต่ว่าเห็นลูกเจี๊ยบเกรปฟรุ๊ตนั่นแล้ว..
ดูเหมือนจะมีแขกมาก่อนสินะ"
"ยิ่งไปกว่านั้น คนป่วยแบบเธอทำไมถึงต้องฝืนลุกมาเปิดประตูด้วย"
"จะว่าไป คิดว่าทาคาฮาชิซังจะมาเปิดให้ซะอีก
หรือว่า ทาคาฮาชิซังออกไปข้างนอกหรอ อ่า... ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ
อ๋อ เพราะงั้นเธอเลยเป็นคนออกมาสินะ"
"เข้าใจล่ะ แต่ถ้าลุกขึ้นมามันเหนื่อย ก็ไม่เห็นต้องฝืนมาเปิด(ประตู)เลยไม่ใช่หรอ"
"เรน... (เธอ)อุตส่าห์ออกมาเปิดประตูให้ พูดแบบนั้นไม่ได้นะ
แต่ก็จริงนะ ฝืนตื่นขึ้นมารึเปล่า"
"เข้าใจล่ะ นั่นสินะ ถ้าคนที่กดกริ่งเป็นคนสำคัญ จะนอนอยู่เฉยๆก็ไม่ได้เนอะ
ความรู้สึกนั้น ฉันเข้าใจดีเลย"
"ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ เธอไม่เห็นต้องทำให้ตัวเองแย่ลงด้วยการ.."
"เรน" อายาโตะพูดแทรกขึ้น "เธอบอกว่าดีใจที่(นาย)มาน่ะ"
"ให้ตายสิ... หา? ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง
เฮ้อ... ถ้าจะขอโทษล่ะก็ รีบหายป่วยเร็วๆเหอะ
เพราะเธอป่วยเลยทำให้คามิชิโร่เป็นห่วงนะ"
"หุๆ เรนก็ด้วยล่ะ"
"ฉันน่ะ.."
"จริงสิๆ" อายาโตะพูดแทรก "ฉันเอาของเยี่ยมมาให้ล่ะ"
"เพื่อเธอแล้ว จะให้อะไรดีที่สุดนะ? เรนน่ะคิดมากเรื่องซื้อของให้เธอมากเลยล่ะ"
"คามิชิโร่ อย่าพูดมากน่ะ
เฮ้อ... เอาของฝากมาเยี่ยมน่ะ แต่ดูเหมือนจะไปซ้ำกับคนก่อนหน้านี้นะ"
"เอ๊ะ อะไรนะ.. หุๆ ดูท่าทางน่าอร่อยมากเหรอ"
"หึ ถ้าไม่ใช่อาหารที่ตกพื้นล่ะก็ ดูจะโอเคสินะ"
"หืม?"หันมาคุยกับเรา
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ยังไงก็อยากเห็นรอยยิ้มของเธอแน่ๆ จริงๆนะ"
"ma คนปกติที่แข็งแรงสดใส อยู่ๆป่วยขึ้นมา ทางนี้เองก็รู้สึกไม่ดีน่ะนะ"
"เพราะมองเธอที่ไดเอทอยู่ ก็เลยรู้สึกว่าการเห็นเธอแข็งแรงเป็นเรื่องปกติสินะ
จะว่าไป.. เดี๋ยวนี้เธอสวยขึ้นนะ.. หุๆ ไม่ต้องเขินหรอก เป็นเรื่องจริงนี่นา"
(อายาโตะก็ปากหวานซะจริ๊งงง ต่างกับเรนลิบลับเลยอ่ะ หมอนั่นก็ซึนซร้า)
"ma ถ้าหายป่วยแล้ว ก็อย่าไดเอทมากจนป่วยขึ้นมาอีกล่ะ อย่าทำให้คนอื่นลำบากล่ะ"
"ให้ตายสิ.. เพราะอย่างนี้ล่ะเรนถึง..." หยุดไปและหันมาพูดกับเรา
"จะบอกแค่เธอนะ.. จริงๆแล้ว เรนน่ะ ค่อนข้างห่วงเธอมากเลยล่ะ..
แน่นอน.. ผมก็ด้วยนะ"
"คามิชิโร่ ตั้งใจพูดให้ฉันให้ยินหรอ"
"หุๆ"
"เอาเหอะ ถ้ายิ้มได้แล้วก็ค่อยหายห่วงได้สินะ
จากนี้ก็แค่ปล่อยให้นอนเงียบๆ ก็คงหายดีขึ้นเร็วๆนะ"
"นั่นสินะ ถ้างั้นพวกเราขอตัวล่ะนะ"
"อ้า ถ้ายังคุยอยู่แบบนี้ คงไม่หายดีนะ"
"หุๆ ทำตัวดีๆหลับซะนะ เจ้าหญิง"
"อ้า ถ้าร่างกายดีขึ้นก็อย่าเพิ่งรีบเดินไปไหนล่ะ
วันนี้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่นอนพัก คิดแต่การทำให้ร่างกายตัวเองแข็งแรงเถอะ
การทำให้ฉันเป็นห่วงน่ะ ถ้ามากกว่านี้(ฉัน)จะลำบาก
การไม่เห็นเธอที่แข็งแรงร่าเริง มันน่าเบื่อนะ"
"jaa ne ไปกันเหอะ"
"นั่นสินะ"
"งั้นก็ รักษาตัวนะ"
"jaa na"
****
ย้อนกลับไปที่คุณพี่ชาย ก็ยังคงให้กำลังใจตัวเองต่อไป
****
"โอ๊ะ เน่ เคนโนะสุเกะ เมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียง(โอดครวญ)ของคุณพี่ชายรึเปล่า"
"ทาคาชิซังหรอ ฟุคามิคิดไปเองรึเปล่า
ยิ่งกว่านั้น ของฝากที่อุตส่าห์ซื้อมาก็เอาให้ไปซะสิ"
"อ้า ใช่ๆ พวกเราเป็นห่วงเซมไปก็เลยซื้อของฝากมาให้ แต่ว่า...
ไม่นึกว่าจะมีของที่เหมือนกันมากขนาดนี้"
"จริงแล้ว ของฝากที่เราซื้อมาก็คือเกรปฟรุ๊ตน่ะ"
"เห็นไหมล่ะ ถึงได้บอกว่าซื้อขนมเล็กๆมาดีกว่า"
"ก็ถึงได้บอกว่าจะซื้อของพวกนั้นมาให้คนป่วยที่กำลังไดเอทได้ไง"
"หุๆ ที่จริงผมมีขนมเล็กๆอยู่ในกระเป๋าด้วยล่ะ"
"ปกติก็มีขนมเล็กๆอยู่ในกระเป๋าตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรอ"
"ครั้งนี้พิเศษนะ!! จริงๆวันนี้ตั้งใจจะกินกับเซมไปเลยซื้อมา
แต่ว่าไม่ได้กินด้วยกันก็เลย.. eto แคนดี้ที่อยู่ในกระเป๋า (ค้นกระเป๋า)"
มีเสียงของตกลงมา
"Oi มีอะไรตกมาแน่ะ" เคนโนะสุเกะหยิบของนั่นขึ้นมา
"เฮ้ นาย นี่มันเจ้าตุ๊กตานุ่มๆเมื่อกี๊"
"อ๊า ไม่ใช่นะเซมไป นี่ไม่ใช่คาแรกเตอร์ที่ผมชอบนะ
คนขายคนนั้นเขาบังคับผมมาก็เลย... จริงๆนะ เชื่อผมสิเซมไป
ผมแค่เข้าร้านนั้นเพราะจะซื้อของเยี่ยมให้เซมไป
ไม่ใช่ว่าเข้าไปเพราะอยากได้ตุ๊กตากระต่ายนิ่มๆ เพราะงั้น.. เอ่อ.."
เคนโนะสุเกะหัวเราะอยู่ข้างหลัง
"อ๊า เคนโนะสุเกะก็อย่าเอาแต่หัวเราะสิ ช่วยพูดกันหน่อยสิ
เคนโนะสุเกะเองก็เข้าร้านนั้นเหมือนกันนะ"
"นั่นมัน ช่วยไม่ได้... อ๊ะ เซมไป หัวเราะอะไรน่ะ
ไม่ใช่นะ พวกเราไม่ใช่เข้าเพราะอยากเข้าไป
แต่เพราะไม่รู้จะซื้อของฝากอะไรดี ก็เลยเข้าร้านที่คิดว่าเซมไปน่าจะชอบ
แล้วฟุคามิก็ถูกบังคับให้ซื้อตุ๊กตานุ่มๆนี่จากคนขาย"
"ไม่ใช่ว่าเป็นงานอดิเรกอะไรของผมนะ"
"อ๊ะ อะไรนะ? เอ๊ะ งั้นหรอ"
"อะไรหรอ ฟุคามิ"
"เซมไปน่ะ.. (บอกว่า)แค่ความรู้สึกที่พยายามทำถึงขนาดนั้นเพื่อเธอ ก็ดีใจมากแล้ว"
"เซมไป..(เสียงแบบว่าปลาบปลื้มมากอ่ะ ฮะๆ)
อ้า... แต่ว่าสุดท้ายก็ได้เกรปฟรุ๊ตมา"
"เอ๊ะ อืมๆ"
"คราวนี้อะไรหรอ"
"(เธอบอกว่า)ชอบเกรปฟรุ๊ต... เป็นความรู้สึกของทุกคนนี่นา เพราะงั้นไม่รู้สึกว่ารังเกียจหรอก"
"งั้นหรอ... ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ.. ถ้างั้น เซมไป.. ได้เวลาพวกเรา.."
"เอ๋ (กลับ)แล้วหรอ ทั้งที่อุตส่าห์ได้พบเซมไปในที่สุดแล้ว"
"บ้าหรอ รบกวนเขาไม่ใช่หรอ"
"งั้นหรอ เข้าใจล่ะ ผมอยากให้เซมไปหายไวๆ เพราะงั้นวันนี้กลับล่ะนะ"
"ก็อย่างที่ว่า.. พวกเราจะกลับล่ะ ขอให้หายไวๆนะ
ถ้าเซมไปไม่แข็งแรง รู้สึกว่าหดหู่ยังไงไม่รู้
เพราะงั้น... กรุณาหายไวๆนะครับ"
"jaa พวกเรากลับล่ะครับ"
"หายไวๆแล้วมากินขนมเล็กๆกันเถอะ"
"ผม.. ถึงจะชอบการกินขนมกับเซมไปมาก
แต่ยิ่งไปกว่านั้น.. ผมชอบรอยยิ้มของเซมไปมาก"
"เซมไป รักษาตัวด้วย"
"ถ้ามีอะไร เรียกผมนะ จะรีบมาหาเลย jaa ne เซมไป"
****
ย้อนกลับมาคุณพี่ชาย
"Yoshi! จบแล้ววว"
อาจารย์ก็มาปรบมือแสดงความยินดี แล้วพอคุณพี่ชายทวงของ
อาจารย์กลับบอกว่า นั่นสินะ เดี๋ยวจะเลี้ยงข้าวนะ
คุณพี่ชายก็เลยแย้งว่าไม่ใช่ จะเอามิราเคิลเกรปฟรุ๊ตต่างหาก
อาจารย์ก็หัวเราะ และเอาเกรปฟรุ๊ตให้
คุณพี่ชายก็รับมาอย่างปลาบปลื้ม และรีบวิ่งกลับบ้านหาเราทันที
****
"โอ๊ะ ทำให้ตื่นซะแล้วหรอ อ๊า ไม่ต้องฝืนลุกขึ้นมาหรอก คนป่วยต้องเชื่อฟังนะ"
"หืม อ๊า ได้ยินว่าทาคาชิไม่อยู่ก็เลยแวะมาเยี่ยมนะ ว่าจะมาดูอาการซะหน่อย"
"อะไรกัน ทำหน้าลำบากใจแบบนั้น ฝันร้ายหรอ
ma เพราะร่างกายไม่แข็งแรงก็เลยทำให้ฝันร้ายสินะ"
"ช่วยไม่ได้ จนกว่าทาคาชิจะกลับมา เดี๋ยวฉันจะดูแลแทนให้เอง
ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วก็หลับซะนะ"
"หืม มีอะไรหรอ นอนไม่หลับหรอ
ร่างกายเราน่ะนะ ตอนไม่สบาย การหลับจะเป็นยาที่ดีที่สุดนะ
เพราะงั้นหลับตาซะ แล้วก็ทำใจให้สบาย"
"หืม มือ? อะไรกัน อ้อนหรอ ช่วยไม่ได้นะ ให้วันนี้เป็นพิเศษนะ
hora ยื่นมือมาสิ จะจับมือให้"
"บ้าหรอ จะมาแก้มแดงเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย ทั้งที่มีไข้อยู่แล้ว"
"ยังไงก็ตาม ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรแล้วก็นอนซะ.. นะ"
"แล้ว.. ฉันคนนี้จะอยู่ตรงนี้เองนะ"
****
เสียงวิ่งของทาคาชิพร้อมกับเสียงหอบ
"ในที่สุด ก็ถึง แมนชั่นแล้ว"
"เป็นการเดินทางที่นานจริงๆ"
"เท่านี้ ก็เอามิราเคิ่ลเกรปฟรุ๊ตให้น้องสาวกินได้แล้ว"
พอกำลังจะเอากุญแจไขก็พบว่า...
"เอ๋ ประตูเปิดอยู่ หรือว่า ข้างในมีใครอยู่งั้นหรอ"
ว่าแล้วก็พุ่งพรวดเข้าไป
"หนวกหูจริง เงียบๆหน่อยสิ ตรงนี้มีคนป่วย"
"หา เซนเซย์"
"อ่าว ทาคาชิไม่ใช่หรอ ในที่สุดก็กลับมานะ"
"ทำไมถึงอยู่ที่นี่ หา! หรือว่าตอนที่ฉันไม่อยู่"
"บ้าหรอ ใจเย็นๆ ฉันคนนี้ไม่ได้แย่ถึงขนาดจะทำอะไรกับคนที่กำลังป่วยได้นะ"
"อ่ะ งั้นหรอ ถ้างั้นก็ดี"
"ยิ่งกว่านั้น ทาคาชิ ไปเดินเล่นสบายใจอยู่ไหนกัน ทิ้งน้องสาวคนสำคัญไว้ได้ยังไง"
"เพราะน้องสาวบอกว่าอยากกินเกรปฟรุ๊ต ฉันก็เลย"
"เกรปฟรุ๊ต? ถ้าเป็นงั้นคนอื่นเขาเอามาแล้ว"
"คนอื่น?"
"ใช่ ก่อนหน้าฉันคนนี้จะมาก็มี อิจิโนะเสะกับคามิชิโร่
นอกจากนี้ก็มี คิโนะมุระ คาฮาระ โทคิตะ
ฟุคามิกับทาจิบานะก็ดูเหมือนจะมาด้วยนะ"
"นั่นมันคนที่อยู่แมนชั่นฉันทุกคนเลยไม่ใช่หรอ
(เจ้าพวกนั้น...) ระหว่างที่ฉันไม่อยู่!!!"
"ma น้องสาวกำลังเหงาอยู่ เขาเลยมาเยี่ยม
สำหรับพี่ชายควรจะดีใจไม่ใช่หรอ"
"นั่นมันก็ใช่"
"แล้ว.. เพราะวันนี้ทุกคนเอาเกรปฟรุ๊ตมาเป็นของฝากกันหมด
เกรปฟรุ๊ตเลยกลายเป็นของโหลไปแล้วล่ะ"
"ว่าไงนะ! แต่เกรปฟรุ๊ตของฉันมันไม่ใช่เกรปฟรุ๊ตธรรมดานะ
แต่เป็นมิราเคิลเกรปฟรุ๊ตนะ"
"อย่าเอาแต่พูดเลย รีบเอามาให้ดูเร็ว"
"โอ้ นี่ไง"
"โห สุดยอดเลย.. แต่ว่าทาคาชิ มันก็แค่เกรปฟรุ๊ตธรรมดาไม่ใช่หรอ"
"ว่าไงนะ ไม่จริงน่า"
"อืมมม มันแค่เกรปฟรุ๊ตธรรมดานะ ฉันคนนี้พูดไม่ผิดแน่"
"แต่ว่าอาจารย์บอกว่ามันเป็นมิราเคิลเกรปฟรุ๊ตนะ"
"นั่นสินะ ทั้งสี ทั้งกลิ่น ดูแล้วก็น่ากินนะ แต่ยังไงมันก็แค่เกรปฟรุ๊ตนะ"
"มะ... ไม่จริงน่า... ถ้างั้น.. ฉัน.. ฉัน... วันนี้ฉันมัวทำอะไรอยู่
มัวทำงานแล้วปล่อยทิ้งให้น้องสาวอยู่คนเดียวเท่านั้น"
"เอาน่า ใจเย็นๆน่า จะมิราเคิลหรืออะไรฉันไม่รู้หรอก แต่จะยังไงก็ช่างไม่ใช่หรอ
จะถูกจะแพง สิ่งสำคัญคือความรู้สึกต่างหากไม่ใช่หรอ ความรู้สึก!"
"นั่นสินะ"
"ถ้าเข้าใจแล้วก็รีบเข้าห้องไปซะ! ไปให้เธอเห็นหน้าให้เธอสบายใจซะที"
"อ้า จะทำงั้นล่ะ"
"ถ้างั้นฉันไปล่ะ"
"ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องมาดูแลน้องสาว"
"อะไรกัน ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก
ยิ่งกว่านั้น ถ้าไม่สบายอีกล่ะก็ ไม่ต้องเกรงใจ เรียกชั้นได้เลยนะ
ถึงจะดึกแค่ไหนก็ไม่ว่า โอเคนะ"
"อ้า จะทำตามนั้น"
"jaa na ทาคาชิ"
"สิ่งสำคัญคือความรู้สึกงั้นหรอ นั่นสินะ
เอาล่ะ ไปให้เธอเห็นหน้าดีกว่า"
***
"Oi ตื่นอยู่รึเปล่า กลับมาแล้ว ในที่สุดพี่ชายก็กลับมาแล้ว"
"อ๊ะ ไม่ต้องขยับร่างกายหรอก อยู่แบบนั้นล่ะ นะ"
"ถึงทุกคนจะเอามาแล้ว แต่พี่ชายก็เอามาแล้วนะ เกรปฟรุ๊ตที่อยากได้"
"หืม? อ้า ถึงภายนอกจะเหมือนธรรมดา แต่จริงๆข้างในน่ะ...
อ่า... จริงๆข้างในก็คงจะเหมือนธรรมดาน่ะนะ"
"หืม? มีอะไรหรอ อยากรีบกินเร็วๆหรอ เข้าใจล่ะ
ทั้งที่มีเกรปฟรุ๊ตเยอะขนาดนี้ เธอยังไม่ได้กินสักอันเลยหรอ
รอก่อนนะ พี่ชายจะรีบเตรียมให้"
"อ๊ะ จริงสิ เธออยากได้เกรปฟรุ๊ตอันไหนหรอ"
"หืม? อะไรนะ... อยากได้อันที่ฉันเอามา?
อ้า เข้าใจล่ะ เดี๋ยวรอแป๊บนึงนะ"
"อ๊ะ จริงสิ วันนี้ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ขอโทษนะ
พี่ชายน่ะนะ.. ถึงจะออกไปข้างนอก แต่ก็คิดถึงแต่เธออย่างเดียว
จะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวอีกแล้ว จนกว่าเธอจะแข็งแรง
ถึงเธอจะไม่ชอบ แต่ก็จะอยู่ข้างเธอตลอดเลย..
จะคอยปกป้องเธอ ไม่อยู่ห่างจากเธอ จนกว่าเธอจะแข็งแรง โอเคนะ"
"jaa เกรปฟรุ๊ต เดี๋ยวพี่ชายจะเตรียมให้เธอ รอก่อนนะ"
แล้ววันที่ลำบากของพวกเราก็จบลง
จริงๆลำบากก็แค่ฉันแหล่ะ เธอก็แค่นอนเฉยๆ
ไม่สิ ไม่ใช่แน่ๆ ตอนที่ฉันไม่อยู่เธอจะต้องเหงามากๆ
ในหัวใจเธอต้องรู้สึกเหมือนญี่ปุ่นกำลังจะล่มสลายแน่ๆ
อย่างน้อย.. นั่นก็เป็นสิ่งที่พี่ชายหวังไว้น่ะนะ
เอาน่ะ เรื่องนั้นช่างมัน
ฉันจะไม่ลืมรอยยิ้มดีใจที่น้องสาวตอนกินเกรปฟรุ๊ตแน่ๆ
แค่ได้เห็นรอยยิ้มดีใจของน้องแล้ว ก็รู้สึกว่าความลำบากของวันนี้คุ้มจริงๆ
กลิ่นหอมหวานกับความนุ่มของเกรปฟรุ๊ตและรอยยิ้มของน้องสาว
ช่วงเวลานี้ ถ้าดำเนินไปตลอดกาลได้ก็ดีสิ
เพราะงั้น.. อย่าเพิ่งรีบโตเป็นผู้ใหญ่เลยนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น