[Ishida Akira]Manyou Renka Series

บทความที่แล้ว มากิ รีวิวดราม่าซีดีชุดนี้ไปแล้วนะ

วันนี้จะเอาชุดล่าสุด(ชุด4)ที่ให้เสียงโดย อิชิดะ อากิระ มาเล่าให้ฟังค่ะ อิอิ

(สาเหตุก็เพราะอิชิดะซังพากษ์นั่นเอง หุๆๆๆ)

 ดราม่าชุดนี้เป็นชุดดอกทสึบากิ ซึ่งเป็นดอกไม้ที่เราชอบล่ะ แต่..

เพิ่งรู้ว่ามีดอกทสึบากิสีขาวด้วยแฮะ? พอดีเคยเห็นแต่สีแดงกับชมพู

แทรกแรกก็ไม่มีอะไรมาก ก็จะถามว่าเราเคยอ่านเรื่องราวพวกนี้บ้างใช่มั๊ย

พอเราบอกว่าไม่ ก็เลยมีโวยวายนิดหน่อย แล้วก็แนะนำคร่าวๆ แล้วก็มีพูดว่า...

"ฟังแค่เสียงของฉัน! โอเคนะ เข้าใจไหม!"

"เมื่อหลับตาลง ก็จะเป็นเพียงโลกของเราแล้ว"

หลังจากนั้นแทรกต่อๆไปก็จะเริ่มเรื่อง... "รักแรก"

มันเกิดขึ้นในฤดูหนาว ขณะที่เด็กน้อยกำลังจะปั้นตุ๊กตาหิมะให้คุณยายดู แต่ปั้นคนเดียวไม่ไหว

แล้วตอนนั้นเขาก็ไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเข้ามาช่วยเขาปั้นตุ๊กตาหิมะจนเสร็จ

เด็กหนุ่มขอบคุณและบอกว่า แล้วคราวหน้ามาช่วยกันสร้างตุ๊กตาหิมะกันอีกนะ

แล้วเขาก็เกี่ยวก้อยสัญญา แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็จากไป

โดยมีของบางอย่างหล่นอยู่(แปลไม่ออก เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไร เฮะๆ)มันมีรูปร่างเหมือนดอกทสึบากิ

ทั้งหมดนี้ก็คือความฝันในเ้ช้าวันนั้นของเขา... ก่อนจะออกไปทำหน้าที่ประธานนักเรียน

และวันนั้นเขาก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคุ้นเคยเหมือนเด็กสาวรักแรกของเขานั้น

เธอเป็นเด็กสาวปีสอง ยังไม่ได้เข้าชมรมใด เขาจึงชวนมาเข้ากรรมการนักเรียนทันที

(รู้สึกเหมือนหมอนี่กำลังใช้อำนาจตัวเองในทางที่ผิดเลยแฮะ ก็เล่นบอกว่า

"ถ้างั้นตั้งแต่วันนี้ ให้มาเข้าชมรมกรรมการนักเรียนนะ จะรออยู่นะ เท่านี้ล่ะ"

มันเข้ากันง่ายๆงี้เลยหรอ??? แถมฟังอย่างกับบังคับกันเลยหรอ??)

'พรหมลิขิตแบบนี้มันมีจริงๆหรอ ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เป็นรักแรกจริงๆหรอ

อยากจะคุยมากกว่าีนี้ อาจจะได้รู้อะไรมากขึ้นกว่านี้ก็ได้'

หลังชั่วโมงเรียนจบ เขาก็รีบไปห้องกรรมการนักเรียนรอว่าสาวน้อยคนนั้นจะมาไหมนะ?

พอมาถึง ตานี่ก็ให้เธอนั่งแล้วก็บอกให้จ้องหน้าเขาถามใหญ่ว่าจำเขาได้ไหม

พยายามคยั้นคยอให้มองชัดๆ จำำเรื่องตุ๊กตาหิมะได้ไหม แต่เธอก็ตอบว่าไม่

แถมถึงเธอจะบอกแบบนั้น แต่หมอนี่ก็ยังคิดว่าเธอเป็นรักแรกของเขาอยู่ดี

'ที่เธอจำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะถ้าเป็นเขาเอง..

ถ้าเธอคนนี้ไม่ใช่รักแรกของเขา เขาก็คงจะจำเธอไม่ได้เช่นกัน'

(ถึงจะจริงแต่ไม่คิดบ้างหรอว่าผู้หญิงคนนี้อาจไม่ใช่รักแรกก็ได้น้าาา)

แม้ว่าเธอจะคิดยังไง แต่เขาก็ดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง

'แม้สักนิดก็ยังดี ชั้นอยากจะเชื่อในพรหมลิขิตของตัวเอง'

แล้วเขาก็เริ่มชักชวนสาวน้อยคนนั้นให้เข้าชมรมกรรมการนักเรียนต่อ

เมื่อแรกเจอเธอในฤดูร้อน แต่เวลาก็ผ่านมาจนตอนนี้ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

เธอมาทำงานกรรมการนักเรียนอย่างแข็งขัน และแล้ว วันนี้เขาก็เริ่มพูดถึงเรื่องอดีตอีก

เขาถามเธอว่าเคยอยู่เมืองที่มีหิมะเยอะๆเมื่อตอนเด็กไหม(หมอนี่ไม่ยอมแพ้จริงๆ)

แต่เธอก็จำไม่ได้ เขาบอกว่าที่เรียกเธอเพราะคิดว่าเธอคล้ายเด็กที่เขาเคยเจอตอนเด็กๆ

"ไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่ตอนที่ได้เจอเธอน่ะ ชั้นรู้สึกถึงพรหมลิขิต.. เธอเชื่อในพรหมลิขิตไหม?"

(ตอนได้ยินนี่อึ้งไปเลย กล้าพูดด้วยอ่ะหมอนี่ แบบนี้อย่างกับสารภาพรักเลย)

เขาจะหัวเราะเมื่อเธอตอบว่าเชื่อในด้ายแดง (ด้ายแดงที่ผูกที่นิ้วก้อยของคู่รักน่ะ คงรู้กันแล้วเนอะ)

"ตอนที่ได้เจอเธอครั้งแรก ชั้นคิดว่าด้ายแดงแห่งพรหมลิขิตของตัวชั้นน่ะเชื่อมต่อกับเธอ

แต่ว่า... ถ้าเป็นแค่ชั้นคนเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น มันก็คงช่วยไม่ได้นะ"

(น่าน.. สุดท้ายก็เศร้าได้อีก น่าสงสาร T^T )

ตอนแรกที่ได้เจอรักแรกของชั้น..

ชั้นอยากให้เธอจำเรื่องราวครั้งนั้นได้ แต่ตอนนี้ชั้นรู้สึกต่างออกไปแล้ว...

ถึงเธอจะจำไม่ได้ก็ตาม แต่แค่ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งอย่างนี้ ชั้นก็มีความสุขแล้ว

และเมื่อใดที่เธอจำเรื่องราวทั้งหมดนั้นได้ ชั้นก็อยากจะบอกอีกครั้ง.. ว่าชั้นน่ะ..

ชอบเธอมาตลอด..

my comment : 

ส่วนตัวแล้ว ตอนแรกที่ได้ฟังก็ยังไม่ค่อยรู้สึกอะไรมากมาย แถมรู้สึกว่าตานี่เพ้อฝันจัง

แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกหวาน แล้วเราก็เผลอเพ้อฝันตามไปด้วยซะแล้วแฮะ ฮะๆๆๆ

 ว่าแต่...อืมม หลังจากมาอ่านที่ตัวเองแปลก็รู้สึกว่า..

มันไม่ได้อารมณ์เท่าตอนฟังจริงๆล่ะนะ นี่สินะเวทย์มนต์ของนักพากษ์ >//<

(ตัวเอกของเรื่อง.. ที่นับวันยิ่งฟังไป..

เราก็ยิ่งรู้สึกว่ามาดหนุ่มแว่นสุดเท่ห์ในความคิดเราหลังเห็นภาพนี้หายไปขึ้นเรื่อยๆ เหอๆ)

หมายเหตุ...เผื่อใครยังไม่รู้ เราไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมดนะ บางอันก็ตัดไป

วันงานโรงเรียน...

ขณะที่เขากับเธอได้พัก อยู่ๆฝนก็ตกลงมา เขาจะให้เธอไปหลบฝนก่อน

ขณะที่ตัวเขาไปเก็บบางสิ่งที่เธอเป็นคนทำทั้งคืนเพื่อไม่ให้เสีย แต่เธอก็จะออกมาช่วยเขา

ทำให้ทั้งคู่เปียกฝน แล้วขณะที่่ทั้งคู่กำลังวิ่งไปหลบฝน เขาก็มองเธอ

'เด็กผู้หญิงที่เป็นรักแรกของชั้น สวยขนาดนี้เลยหรอ'

แล้วตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมา

'หรือว่า... เธอคนนี้จะไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เป็นรักแรกของชั้น..

อ๊ะ แต่ว่า.. คงไม่ล่ะมั๊งง'

แม้เขาจะคิดว่ายังไงเธอก็น่าจะเป็นรักแรกของเขา ทว่า... ทำไมกันนะ..

'ยิ่งได้รู้จักเธอมากขึ้น ความมั่นใจ(ว่าเธอเป็นรักแรก)ในตัวเองก็ยิ่งหายไป'

ในที่สุดงานเทศกาลโรงเรียนก็จบลง...

"วันนี้ ขอบคุณนะ เพราะเธอทำให้งานเทศกาลโรงเรียนนี้เป็นงานที่ดี

ปีหน้าเธอก็คนอื่นๆก็พยายามกันนะ เพราะชั้นจะจบแล้วก็จะไม่อยู่แล้วล่ะนะ

อ๊ะ แต่ว่า จะมาเที่ยวนะ น่า.. อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ สัญญาไว้แล้วล่ะ(ว่าจะมาเที่ยว)

จะไม่มีทางลืมเลย"

'พอชั้นจบไปแล้ว ก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้วแน่ๆ

อุตส่าห์ได้เจอกันอีกครั้ง แต่ก็ต้องแยกกันอีกแล้วอย่างหรอ

ถึงจะมีด้ายแดงผูกอยู่ แต่เราก็ต้องเป็นแบบนี้(เจอและแยกกัน)ตลอดไปงั้นหรอ'

ตอนเย็น.. ฟ้าเริ่มมืดแล้ว.. ขณะที่เขากำลังเดินตามหาอะไรบางอย่างก็ชนเข้ากับบางสิ่ง

สิ่งที่เขาชนก็คือเธอนั่นเอง... แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ

"เจ็บตรงไหนหรอ?" แม้เธอจะปฏิเสธว่าไม่ได้ร้อง แต่ยังไงเขาก็เห็นน้ำตาของเธอ

"ไหนขอดูมือหน่อย" มันมีแผลเล็กน้อย

"หรือว่าเธอจะตามหาชั้นอยู่ บังเอิญจังนะ ชั้นเองก็กำลังตามหาเธออยู่

แม้จะไม่ได้คิดว่าจะเจอกันในที่แบบนี้ แต่ดีจังนะที่ไ้ด้เจอแล้ว ฮะๆ

นี่ก็เป็นอีกหนึ่ง..พรหมลิขิต..สินะ?"

เขาค่อยๆทำแผลให้เธอ.. น่าแปลกจัง ถ้าเป็นปกติเธอจะรีบบอกให้ปล่อยมือแล้วแท้ๆ

'ถ้ามีสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิตจริงๆล่ะก็... อยากจะให้หยุดช่วงเวลาไว้อย่างนี้จริงๆ'

วันจบการเป็นประธานนักเรียนของตัวเอก...

เขาเดินไปหาเธอ พอเธอเห็นจึงเขาจึงเดินเข้ามาทัก

"เอ๋? ดูไม่สบายเลยหรอ? ไม่ใช่หรอก ก็แค่มีเรื่องเศร้านิดหน่อย"

เธอจึงบอกว่าเธอจะช่วยเป็นที่ปรึกษาให้เขาเล่าให้ฟัง

"เธอน่ะ.. จำคนที่เป็นรักแรกของเธอได้รึเปล่า? จำไม่ได้หรอ? งั้นหรอ..

ที่จริงแล้ว นี่เป็นเรื่องที่ชั้นรู้สึกเศร้าใจมาตลอด

ตอนเด็ก.. มีเด็กผุ้หญิงคนนึงมาช่วยชั้นปั้นตุ๊กตาหิมะ ถึงหลังจากนั้นจะไม่ได้เจอกัน

แต่ก็ไม่สามารถลืมได้เลยมาตลอด นั่นคงเป็นรักครั้งแรกของชั้นล่ะนะ

ถึงตอนนั้นบางครั้งบางคราวก็ยังฝันถึงผู้หญิงที่เป็นรักครั้งแรกของชั้นอยู่

แล้วหลังจากลืมตาตื่นในตอนเช้า(หลังจากฝัน)ก็จะรู้สึกเศร้า"

"เอ๋? แสดงว่าอยากจะเจอรักครั้งแรกอีกครั้งงั้นหรอ? ฮะๆ ถูกแล้วล่ะ สมกับเป็นเธอ"

"คิดมาตลอดเลย.. ถ้าได้เจอเธออีกครั้งล่ะก็จะบอกว่า..

ชั้นน่ะ.. ตั้งแต่ได้เจอกัน ก็ชอบเธอมาตลอด แม้ตอนนี้ก็ยังไม่เคยลืมวันนั้น"

เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอ อยากจะพูดออกมาจากใจว่าเธอน่ะคือรักแรกคนนั้น

ทั้งที่อยากจะบอกให้เธอรู้... ทั้งที่อยากจะให้เธอจำทั้งหมดนั้นได้..

ในที่สุดก็มีประธานนักเรียนคนใหม่แล้ว..

วันนี้เธอเป็นหวัดแต่ก็ยังมาโรงเรียนในที่สุดก็ล้มลงไป เขารีบพาเธอไปห้องพยาบาล

ขณะที่เฝ้าเธอที่นอนอยู่บนเตียง เขาก็พร่ำโทษตัวเอง

'ทำไมชั้นถึงไม่สังเกตเห็นตัวเธอที่แปลกไปจากปกติกันนะ!!

ทั้งๆที่ชั้นก็เป็นคนที่คิดถึงเธอมากที่สุด เฝ้ามองเธอมากที่สุด'

หลังจากที่เธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว..

ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียง เขาก็เฝ้าอยู่ข้างเตียง กุมมือเธอแน่นขึ้น

"น่า... มีเรื่องอยากให้เธอฟังน่ะ ถ้าเธอจำไม่ได้มันก็คงไม่มีประโยชน์ แต่ว่า..

ยังไงก็อยากจะพูด รักแรกของชั้นก็คือเธอนะ!

ถึงแม้จะจำหน้าไม่ได้ชัดเจนนัก จะเป็นเธอจริงๆหรือเปล่านะ

แต่ว่านะ.. เมื่อได้อยู่กับเธอ ได้รู้จักเธอมากขึ้น ก็รู้สึกขึ้นมาว่า..

ด้ายแดงแห่งพรหมลิขิตของชั้นน่ะ ติดอยู่กับเธอ 

ใบหน้าทุกแบบของเธอ.. ทั้งหมด.. ชั้นชอบมันหมด

ถ้าไม่ใช่เธอล่ะก็.. ไม่ได้จริงๆล่ะ ชอบ..ไม่ว่ายังไงก็ชอบ

อยากจะรีบบอกสิ่งนี้ต่อหน้าเธอว่า.. ชอบเธอ.. จะไม่หลงทางอีกแล้ว

ชั้นรู้สึกชอบเธอจากหัวใจของเธอ(น่าจะหมายถึงจิตใจรึเปล่า?)

ในที่สุดเธอก็รู้สึกดีขึ้น เขาจึงชวนเธอกลับบ้าน ตอนนั้นสิ่งที่รักแรกของเขาทำหล่นไว้

สิ่งที่มีรูปร่างคล้ายดอกทสึบากิก็หล่นออกจากกระเป๋าของเขา 

เขารีบเก็บมันขึ้นมา และโล่งใจเมื่อเห็นว่ามันไม่เสียหาย ขณะที่เธอกำลังมองอย่างตกใจ

"นี่หรอ? มันเหมือนเป็นเครื่องรางของชั้นน่ะ.. เป็นสิ่งที่เด็กสาวรักแรกของชั้นลืมไว้

อ๊ะ.. อื้มมม ไม่มีอะไรหรอก"

"เอ๋? นี่อาจจะเป็นของเธอหรอ?"

ทั้งที่คิดว่าจะไม่มีอะไรจะมาืำทำให้หัวใจของชั้นหยุดเต้นได้อีกแล้ว...

ในที่สุดเธอก็จำทุกอย่างได้แล้ว... (สุดท้ายก็ใช่เธอคนนั้นจริงๆสินะ)

ตอนนั้นเธอเห็นเด็กชายแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นกำลังดูท่าทางลำบากเลยเข้าไปช่วย

แต่หลังจากนั้นเธอก็มีเหตุต้องย้ายบ้านออกจากเมืองไป

"ในที่สุดก็จำได้แล้วสินะ.. ชั้นน่ะ.. อยากจะเจอเธอมาตลอด!

อยากจะเจอเธอมาตลอดเลยล่ะ..."

ถึงแม้จะมีความรู้สึกมากมายอยากจะบอก แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้เลย

วันต่อมา.. เขาก็คืนสิ่งที่คล้ายดอกทสึบากินั้นให้เธอ..

"นี่เป็นของเธอไม่ผิดแน่ใช่ไหม"

"ว่าแล้วเชียว.. เธอเป็นรักแรกของชั้นจริงๆสินะ"

"น่า... มีเรื่องอยากให้เธอฟังหน่อย..

ชั้นน่ะ.. อยากจะเจอเธออีกครั้ง และฝันถึงวันที่ได้เจอเธออีกครั้งมาตลอด

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอเธอที่เป็นรักแรกอีกครั้ง ชั้นก็คิดว่าคงจะไม่ใช่คนอื่นอีกแล้ว

แต่พอเห็นเธอจำไม่ได้ จึงเริ่มหวั่นกลัว แต่เมื่อได้อยู่กับเธอ เจอเรื่องราวมากมาย

ได้รู้จักเธอมากขึ้น ชั้นก็เริ่มมั่นใจว่าชั้นชอบเธอ ถ้าเป็นตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว

ถึงแม้ถ้าเธอไม่ใช่รักแรกของชั้นก็ตาม.. ชั้นก็หลงรักเธอไปแล้ว

ชั้นชอบเธอ จะไม่ปล่อยมือนี้อีกแล้ว.. คบกับชั้นเถอะ!

ถ้ามีด้ายแดงจริงล่ะก็.. ชั้นรู้สึกว่ามันผูกอยู่กับเธอ"

"พูดไปแล้ว.. เธอคงจะไม่ปฏิเสธสินะ.. คิดว่าชั้นรอมากี่ปีแล้วกัน.."

"นี่.. เป็นเรื่องจริงสินะ ที่บอกว่าเธอก็ชอบชั้นน่ะ..

คงจะไม่โกหกสินะ..

ขอบคุณ..

ดีใจมากเลย..

รักแรกของชั้นก็คือเธอ ถ้าเป็นตอนนี้ก็มั่นใจแล้ว

เพราะงั้น.. จากนี้ไปอยู่ข้างๆชั้นนะ

ถ้าหากเธอลืมชั้นไปอีกล่ะก็.. ชั้นจะทำให้เธอจำได้เองแน่นอน

จะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้วแน่นอน"

my comment :

ในที่สุดทั้งคู่ก็สมหวังกันแล้วค่าาาาา  จริงๆยังมีต่ออีกล่ะอีกหน่อย

เป็นเรื่องราวหลังเป็นแฟนกันจนขอแต่งงาน่ะ แต่คงจบแค่นี้แล้วดีกว่า เหอๆ

อยากให้ไปหามาฟังกันจริงๆนะ ชอบเสียงอิชิดะซังมากเลย >//< ซึ้งอ่ะ~

จริงๆแล้วมันมีกลอนทุกๆแทรกเลยล่ะ แต่เราแปลไม่ออก ฮะๆ ก็บอกแล้วว่าไม่เก่งญี่ปุ่นนี่นา

จะว่าไป... ฟังๆไปแล้วรู้สึกว่าหน้าตัวละครดูไม่เหมาะกับบทไงบอกไม่ถูก ฮะๆ

ก็หน้าตาดูเป็นคนเคร่งขรึมกว่านี่นา~