วันนี้แวะเอาดราม่าซีดีจากเกมส์ L2 Love x Loop (ที่เคยรีวิวไว้)
มาเล่าให้ฟังกัน ^^ แบบว่าฟังแล้วชอบมากกกก
Tract1 : ของขวัญวันเกิด
“อืมมม จะทำไงดีน้า...
อ้า แต่ว่า... ถ้าชั้นทำคนเดียวมันก็ดูจะเป็นการสารภาพไปรึเปล่านะ แต่จะว่าไป
ก็ไม่อยากจะให้พวกนั้นมายุ่งเกี่ยวด้วยเหมือนกัน”
ตอนนั้นเองก็มีเสียงคนดังขึ้นว่า...
“เรื่องอะไรหรอ”
เขาก็คือเนมุ เพื่อนสมัยเด็กอีกคนนั่นเอง
“หวา ตกใจหมดเลย!! โผล่มาจากไหนเนี่ย นายน่ะ..”
“กรุณาอย่าพูดเหมือนว่าคนเขาโผล่มาจากไหนไม่รู้จะได้ไหม..
ถึงยังไง ก่อนที่ผมจะเรียกคุณ เป็นคุณเองมากกว่าที่อยู่ๆก็เดินไปไหนเอาเอง
เริ่มพูดโวยวายเสียงดังเอาเองคนเดียวไม่ใช่หรอ”
“อืมมมม หนวกหูน่ะ!!”
“ว่าแต่...ตกลงว่ามีเรื่องอะไรหรอ”
“อ่า... เปล่า.. คือว่า”
แล้วตอนนั้นก็มีคนพูดแทรกขึ้นมาว่า
“รู้สึกจะพูดว่าสารภาพยังไงอะไรสักอย่างสินะ” ทำเอาริวกะตกใจและว่าเอาว่า
“หวา นายเองก็โผล่มาจากไหนอีกคนเนี่ย!?!!”
เขาก็คืออัลโต้ และอีกครั้งที่ริวกะโดนว่ากลับไปโดยคราวนี้โดนอัลโต้ว่าเอาว่า
“พวกเธอนี่น้า... ขณะที่คนเขากำลังเดินลาดตระเวน อยู่ดีๆก็มีเสียงดังโวยวาย
กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็เลยต้องรีบเดินมาดูน่ะสิ”
ทำให้ริวกะบ่นอย่างเข้าใจว่าเป็นความผิดตัวเองที่ดันทำให้ทั้งสองคนนี้เขามากทักสินะ
“บ่นอะไรอยู่คนเดียวน่ะ”
และก็ได้รับคำตอบที่เราเดาเอาว่าริวกะคงพูดประมาณว่า
นี่เขาไม่ได้อุตส่าห์ออกมาตั้งแต่เช้าคนเดียวเพื่อสุดท้ายก็โดนคนอื่นตามมาเจอนะ
แล้วตอนนั้นอัลโต้ก็ส่งสายตาปิ๊งปั๊งมาหาริกะทำเอาเขาตกใจแล้วอัลโต้ก็พูดว่า
“อย่างนี้นี่เอง จะสารภาพรักสินะ? หึ ฮะๆๆ พวกเด็กวัยรุ่นนี่ดีจังน้า...
ดีล่ะ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ชายคนนี้เอง จะรีบไปเรียกมาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ”
ทำเอาริวกะแทบจะเรียกห้ามไม่ทัน พอถูกถามก็ยังคงอ้ำอึ้งอยู่ เนมเลยพูดขึ้นว่า
“ถ้าไม่ยอมอธิบาย จะถือว่าเป็นเรื่องการสารภาพรัก แล้วผมจะ(เป็นคน)ไปพูดให้ฟังถึงหู’เธอ’ล่ะนะ”
“เรื่องนี้เท่านั้นอย่าเชียวนะ!!! จะว่าไป.. ที่จริงก็ไม่มีหลักฐานสักหน่อย”
“ไม่มีหลักฐาน... ซะที่ไหนล่ะ” (ทำเสียงเจ้าเล่ห์อีกแล้ว )
(ประมาณว่า หลักฐานน่ะมีอยู่ทนโท่จากท่าทางของริวกะที่ใครดูก็รู้)
“เอาน่ะ แค่นี้ก็รู้แล้ว จบดีกว่านะ (พูดออกมา)จะรู้สึกดีกว่าเยอะเลยนะ”
“อึก... ‘รู้แล้ว’นั่นน่ะอะไรกันล่ะ”
“เฮ้อออ”
“อย่าจ้องน่า!!!! เข้าใจแล้ว.... งานเลี้ยงปาร์ตี้วันเกิดน่ะ”
“งานเลี้ยงปาร์ตี้วันเกิด?”
“อ้า... ของ’เธอ’... น่ะหรอ”
แล้วริวกะก็เลยเล่าให้อัลโต้ฟัง(เพราะอัลโต้ไม่รู้แต่เนมุก็รู้อยู่แล้วเพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กด้วยกันทั้งคู่)ว่า
วันที่เกิดเรื่อง(หุ่นเข้าโจมตีหมู่บ้านและฆ่าพี่สาวเรา)เป็นวันเกิดของเราน่ะ
จริงๆก็เตรียมการไว้แล้ว แต่เพราะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ทำให้ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยจนถึงตอนนี้
แล้วช่วงนี้อะไรๆก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วใช่มั๊ย ริวกะก็เลยรู้สึกติดใจขึ้นมา...
“แล้วไง... ก็เลยอยากจะจัดงานปาร์ตี้วันเกิด”
“ด้วยคนเดียว”
“อืมมม ก็อย่างนั้นล่ะ”
แล้วก็เลยโดนทั้งคู่ต่อว่าถ้าให้ริวกะทำคนเดียวน่ะ ไม่ว่าเมื่อไหร่’เธอ’ก็คงจะสังเกตเห็นก่อนแน่ๆ
ถึงแม้จะหัวทึบซื่อบื้อแค่ไหนก็เถอะ ต้องรู้แน่ๆ
“หนวกหูน่า!!! แล้วไอ้เรื่องหัวทึบซื่อบื้อนั่นน่ะก็...”
“gochisousama [ご馳走さま]”
(ไม่แน่ใจตรงนี้เท่าไหร่ เพราะปกติเรารู้แค่ว่าจะใช้คำนี้หลังจากกินข้าวเสร็จเป็นการขอบคุณ
แต่เห็นเปิดดิกเขาบอกว่าใช้พูดหลังจากที่ได้ยินอะไรที่ lovey-dovey ด้วย
เลยเดาว่าเป็นการล้อริวกะที่ทำเป็นพูดปกป้องเราล่ะมั๊ง)
“เนมุ.. นาย!!!”
“เอาน่าๆ” แล้วอัลโต้ก็เลยเสนอว่า “แต่ว่า... ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ให้ของขวัญวันเกิดไปล่ะ
ถ้าอย่างนั้นทำเองคนเดียวก็ได้ แล้วก็ยากที่จะถูกเดาออกว่ารักด้วย”(ประมาณว่า ใครๆก็ให้ของขวัญกันมั๊ง
เลยทำให้ไม่คิดอะไรเป็นพิเศษว่าเขาชอบ)
“ให้ไปแล้วสินะ”
“ปะ...เปล่า เรื่องนั้นน่ะ”
“ถูกต้องสินะ”
“ถูกต้องสิน้า”
“อืมมม”
“ไอ้(นิสัย)ที่ถูกอ่านใจออกได้ง่ายๆแบบนี้น่ะ ไม่ว่ายังไงก็ทำอะไรกับมันไม่ได้เลยหรอ”
“จะว่าไป... ที่จนป่านนี้’เธอ’ยังไม่รู้(เรื่องนี้) มันน่าประหลาดมากเลยน่ะ”
“เรื่องนั้นผมเองก็คิดว่ามันน่าประหลาดมากเลยเหมือนกัน”
“เป็นเพราะว่า’เธอ’หัวทึบซื่อบื้อเกินไปสินะ หรือว่าเด็กเกินไปกันแน่นะ”
“มะ... ไม่ใช่อย่างนั้น!!! ทุกครั้งที่เจอช่วงเวลาดีๆ คาโกเมะก็...”
แต่ก่อนจะพูดจบเนมุก็แทรกขึ้นว่า
“เอ๋... ช่วงเวลาดีๆ?” (เสียงโคดเจ้าเล่ห์เลย)
อัลโต้เลยพูดว่า “ช่วยเล่าให้พี่ชายคนนี้ฟังหน่อย”
“ทะ...ทำไมพวกนาย..ต้องขนาดนี้... อัลโต้... ดวงตาไม่หัวเราะเลยนะ!! หรือคงไม่ใช่ว่า..”
“ห๋า อะไรหรอ”
“ไม่ใช่’อะไรหรอ’นะ ‘อะไรหรอ’นั่นน่ะ”
(แอบขำตรงนี้ แสดงว่าพวกนั้นเริ่มหึงกันแล้วสินะ ว่าช่วงเวลาดีๆน่ะมันยังไง หุๆๆๆ)
“อ่ะแฮ่ม! ยังไงก็ตาม.. ริวกะ.. นายต้องการจะอวยพรวันเกิดให้(เธอ)หรอ?”
“ได้รับรอยยิ้มเป็นการตอบแทนไม่ได้หรอ?”
“ถึงอย่างนั้นก็ยังดี(อันนี้ไม่แน่ใจนะ)... แต่ว่าช่วงนี้’เธอ’ดูไม่สดชื่นเลยนี่นะ เพราะฉะนั้น... อืมมม”
“ก็นะ..”
“แล้วก็... ยังไงการแสดงความยินดีมันก็ต้องทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เพราะอย่างนั้น..
ถ้าไม่ทำล่ะก็.. มันรู้สึกไม่ค่อยดี”
“เข้าใจสถานการณ์แล้ว”
“ยอมเข้าใจแล้วสินะ?... เอ๊ะ อิซุมิ!?!!”
“มาจากไหนกันหรอ”
“มาแนะนำตัวน่ะ”
“ไม่ทันรู้ตัวเลย”
“คิดว่าชั้นมีชีวิตอยู่มากี่ปีแล้วกัน แค่ลบตัวตนไม่ให้คนรู้สึกตัวน่ะมันก็ทำได้แน่อยู่แล้ว”
“ปัญหามันอยู่ตรงนั้นน่ะหรอ?”
“เรื่องอายุมันไม่เกี่ยวกันไม่ใช่หรอ... ปกติมีตัวตนก็เหมือนไม่มีตัวตนอยู่แล้ว”
(ประโยคนี้ทำเอาอึ้งที่สุดเลย เนมุปากร้ายมากกก!!! หรือไม่งั้นก็แสดงว่าเราแปลผิดเอง ^^”
อาจจะแปลว่า ปกติมีตัวตนหรือไม่มีตัวตนก็ไม่รู้ มั๊ง ฮะๆ)
“พวกเธอ... หัดมีความเคารพกับผู้ที่อายุมากกว่าซะบ้างสิ!
ถึงยังไงอีกไม่นานเดี๋ยวพวกเธอก็มาถึงช่วงอายุแบบนี้แล้วเหมือนกัน”
“ฮะ”
“ครับๆ เข้าใจแล้วล่ะ” แล้วเนมุก็จะถามต่อว่า
“แล้วเพื่อนร่วมเดินทางที่ยอดเยี่ยม... ศาสตราจารย์อิซุมิ มาได้ยินถึงตรงไหนหรอ”
“ถ้าพูดไปอาจจะรู้สึกแปลกๆ แต่เอาเถอะ... ที่จริงแล้วก็ได้ได้ยินตั้งแต่แรกแล้วล่ะ!”
“เอ๋!?!!”
“ตอนที่กำลังพักผ่อนอยู่คนเดียว พวกเธอก็เดินมาโวยวายอยู่ใกล้ๆ”
“จากนี้ไป... ชั้นจะไม่ยอมพูดโวยวายขึ้นมาคนเดียวอีกแล้ว ไม่มีทางเด็ดขาด!!”
(ขำตรงนี้ ฮะๆๆ น่าสงสารริวกะ ทำให้คนอื่นได้ยินแล้วก็เดินมาหากันหมด)
“เห.. ตัดสินใจได้ฉลาดนี่นา”
(เนมุก็ยังไม่วายหาโอกาสจิกกัดริวกะได้ตลอดเวลา เหอๆๆ หมอนี่ช่างเหน็บแนม แต่เราก็ชอบ ฮะๆ)
“ยังไงก็ตาม... (ชั้น)เข้าใจสถานการณ์แล้ว
ถ้าอย่างนั้นล่ะ... พวกเราทุกคนก็มาช่วยกันจัดงานวันเกิดร่วมกันเป็นยังไง”
“ทุกคน?”
“อ้า... นั่นสินะ”
“ทุกคน? พวกเธอด้วยหรอ!?!!”
“โอ้.. การแสดงความยินดีน่ะ ให้ทุกคนร่วมกันก็ดีกว่าไม่ใช่หรอ”
แล้วทุกคนก็เริ่มตกลงกัน
“แย่ที่สุด...
จะว่าไป.. มีแค่ชั้นคนเดียวหรอที่รู้สึกว่ามันมีความหมายอะไรบางอย่างซ่อนอยู่(ไม่แน่ใจคำแปลตรงนี้นะ)”
“กำลังพูดบ่นอะไรอยู่คนเดียวล่ะ...
ถึงยังไง... จะเป็นความหมายซ่อนอยู่หรืออะไรก็ตาม...
นายน่ะ! ถ้าให้ทำคนเดียว เดี๋ยวก็จะกลายเป็นเหมือนสารภาพ(รัก)อีกไม่ใช่หรอ”
“อุ... สำหรับชั้น.. แบบนั้นก็ดี..”
“เฮ้อออ”
“มาร่วมกันแสดงความยินดีให้(เธอ)กันทุกคนเถอะ”
“เห็นด้วย”
ขณะที่ริวกะยังจะไม่ยอม อยู่ดีๆก็มีเสียงดังขึ้น
“โนอา! ให้ตายสิ ที่นี่ก็ไม่อยู่หรอ ให้ตายเถอะ หายไปอยู่ไหนนะ”
แล้วตอนนั้นเองเขาก็สังเกตเห็นพวกเนมุ ก็เลยเข้ามาทักว่าทำอะไรกันอยู่
“ไคล์?”
“อี๋ย์” (ขำเสียงริวกะ จริงๆคงตั้งใจจะแค่ อึ๋ย รึเปล่า? คงไม่ได้รังเกียจขนาด อี๋ย์ ล่ะมั๊งงงง ฮะๆๆๆ)
“หมอนี่ก็จะมาร่วมด้วยหรอ”
“ทุกคน... อย่าสบตานะ! (ชั้น)อยากจะคุยให้น้อยที่สุด” (แอบคิดว่าอิซุมิก็โหดร้ายอ่าา)
(แต่ดูท่าทางแล้วทุกคนจะไม่ค่อยสนใจไคล์แฮะ
เพราะหมอนี่ดูเป็นคนบ้าๆเกินไปมั๊ง ฮะๆ แต่จริงๆบ้าๆบางครั้งก็น่ารักดีนะ)
“ฮะๆๆๆ พวกนายทำอะไรกันน่ะ ถ้าเป็นอะไรที่น่าสนุกล่ะก็... ให้ชั้นร่วมด้วยคนสิ!!”
ว่าแล้ว ตาไคล์นี่ก็รีบจ้ำอ้าวเข้ามาหาพวกเขา
“มะ... ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษสักหน่อย”
“ใช่แล้ว... ยิ่งกว่านั้น... นายกำลังตามหาโนอาอยู่ไม่ใช่หรอ?”
(เนมุตอบเรียบมากอ่ะ ต่างกับริวกะ... หมอนี่ดูออกง่ายจริงๆด้วย เหอๆๆ)
“อ้า ไม่เป็นไร โนอาน่ะปล่อยไว้เดี๋ยวก็กลับมาเอง ถ้าง่วงนอนแล้วหิวล่ะก็”
(คาดว่าโนอาคือหุ่นยนต์ที่ไคล์สร้าง)
“เหมือนเด็กเลยนะ”
“เหมือนที่เขาบอกว่า(หุ่นก็)เหมือนคนสร้างสินะ”
“เอ๊ะ? ถ้างั้น.. คาโกเมะล่ะ”
“เรื่องนั้น...”
“ไม่ใช่!! ศาสตร์จารย์อิซุมิอย่าพูดเรื่องแปลกๆสิ... เพราะโนอาเพิ่งเกิดต่างหาก”
“คาโกเมะไม่เห็นทำอะไรแบบนั้นเลย”
ทำให้ไคล์ไม่สามารถหาคำมาโต้แย้งได้
“จะว่าไป... (ชั้น)สงสัยมาตลอดเลย... โนอาน่ะ.. หรือว่าคงไม่ใช่ว่าเป็น.. งานอดิเรกของนาย?”
“ไม่ใช่!!”
“อ้า... เจ้าความไม่เหมาะสม(ไม่แน่ใจคำนี้นะ)นั่น กับวิธีการพูดน่ะหรอ”
“ไม่ใช่ๆๆๆ!! ชั้นไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น!”
“งั้น... ทำไม”
“มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกพวกนาย”
“ยิ่งไม่พูดยิ่งน่าสงสัยใหญ่”
“ไม่ช่ายยยย!!! เพราะมันสร้างง่ายเท่านั้นเอง!”
หลังจากคุยเรื่องนี้กันไปจบแล้วก็กลับมาเรื่องปาร์ตี้ใหม่ แล้วอัลโต้ก็พยายามพูดให้ริวกะยอมรับ
เพราะถ้าทำคนเดียวเหมือนเป็นการแสดงความรัก(ของริวกะให้เธอรู้)ทุกคนถึงมาช่วยทำไม่ใช่หรอ
“เรื่องนั้น... ก็ไม่อยากจะให้ถูกเปิดเผยหรอก.. ก็อยากให้เธอเข้าใจ.. คือ...
ช่วยเข้าใจความรู้สึกที่ซับซ้อนนี้ด้วยเถอะน่า!”
“เห... ก็ดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างล่ะ(มั๊ง)นะ”
“ริวกะ... บ้า(งี่เง่า)”
“บะ... บ้า น่ะมันอะไรกันอ่ะ!!”
ยังไงก็ตาม เรื่องก็ดูเหมือนจะจบด้วยดีได้ด้วยคำพูดของไคล์ที่แทรกขึ้นว่าให้เริ่มเลย
“อืมมม รู้สึกดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจยังไงไม่รู้นะ”
“ยังไงก็ตาม ถ้าจะให้มาปกปิดก็ดูเหมือนจะยุ่งยากน่ารำคาญ ก็ปล่อยให้ช่วยๆไปก็ดีไม่ใช่หรอ”
“ทั้งๆที่ไม่ได้(อะไรสักอย่างแปลไม่ออก)”
“ฮะๆๆ เอาน่า.. ก็ดีไม่ใช่หรอ ได้ทำเรื่องสนุกด้วยกันทุกคน”
“ใช่... ยิ่งกว่านั้น... ให้สนุกสนานมีชีวิตชีวา’เธอ’คงจะดีใจมากกว่าไม่ใช่หรอ”
ทำให้ริวกะต้องยอมในที่สุด
จบแค่นี้ก่อนนะคะ จริงๆแล้วยังแปลไม่หมดทั้งแทรก เหลืออีกประมาณครึ่งนึง
ไว้ถ้ามีคนอยากให้แปลต่อ(เม้นท์เยอะ) + มีโอกาสแปลต่อ ก็จะมาเล่าให้ฟังต่อนะ
จะว่าไป... หนุ่มที่จีบ(จบ)ได้ ออกมาครบทุกคนยกเว้นพ่อนู๋คาโกะเมะ
ที่เราเดาว่าจบได้ด้วย แต่ไม่ได้ออกมาในแผ่นดราม่าพิเศษนี้แฮะ
***********************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น