มาถึงบทสรุปของรูทคานาตะ
วันนี้เป็นวันนิทรรศการงานดูดาว..
ตอนเย็นหลังจบงาน สุซุยะก็วิ่งมาบอกว่าคานาตะอยู่ๆก็ล้มไป ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาล
เราก็เลยรีบวิ่งไปดู ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่แล้ว พวกเราก็เลยไปตามหาคานาตะกัน
ในที่สุดเราก็เจอคานาตะ แต่เขากลับบอกว่า
"อย่าเข้ามานะ! ขอร้องล่ะ แค่ตอนนี้ อย่าเข้ามานะ"
"น่าสมเพชจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ไม่สามารถพูดว่าจะปกป้องเธอได้เลย"
ได้ยินอย่างนั้น เราจึงเดินเข้าไปกอดคานาตะจากด้านหลัง
คานาตะก็จะอึ้งไป "บอกว่าอย่ามาไงล่ะ ปล่อยชั้น!"
"ไม่ปล่อย"
"ปล่อยสิ!"
"ไม่เอา ยังไงก็ไม่ปล่อยแน่ๆ"
"ขอร้องล่ะ"
"ขอโทษนะ"
"ทำไมเธอต้องขอโทษด้วยล่ะ"
"ขอโทษที่พยายามหนีความรู้สึกของคานาตะ"
แล้วเราก็จะบอกว่าเราก็แค่กลัว แต่ความจริงแล้วเราดีใจ
"เอ๊ะ? หมายความว่า"
"ชอบคานาตะ"
"จะอยู่ข้างๆชั้นอย่างนั้นหรอ?"
"ตลอดไป... จะอยู่ข้างๆเธอ"
แล้วคานาตะก็จะเริ่มน้ำตาไหล (ดูรูปในเกมส์เองเช่นเคย เหอๆๆ)
"ชั้นน่ะ... อิจฉาสุซุยะและโยมาตลอด"
"พวกนั้นน่ะมีกำลังที่จะทำให้เธอมีความสุขได้ ในขณะที่่ชั้นไม่มี"
"ถึงอย่างนั้น... ชั้นก็ไม่อยากจะให้เธอกับใคร
ชั้นอยากจะให้เธอได้หัวเราะอย่างมีความสุขด้วยมือของชั้นเอง"
"เธอทำให้ชั้นมีความสุขแล้ว ปกป้องชั้นมาตลอดไม่ใช่หรอ เพราะฉะนั้น คราวนี้ชั้นจะทำให้เธอมีความสุขเอง"
"บ้า! อย่าทำให้ร้องไห้มากไปกว่านี้สิ"
"ฮะๆ ยังเป็นคนขี้แยไม่เเปลี่ยนเลยนะ" (<--- พยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยอย่างแรง ฮะๆ)
"หนวกหูน่ะ! อย่างเธอน่ะมาว่าคนอื่นได้หรอ"
"ชั้นไม่เป็นไร เพราะเป็นผู้หญิงนี่นา" (<--- พยักหน้าเห็นด้วยรอบที่สอง)
"ฮ้าาา ไม่เท่ห์เลย"
"ตรงส่วนนั้นน่ะ ก็เป็นส่วนที่ชั้นชอบนะ"
"ห๊า? เธอ...อย่าพูดเรื่องแบบนั้นสิ"
"โอ๋ๆ อย่าร้องไห้น้า" แล้วเราก็หัวเราะขณะที่คานาตะเขินใหญ่
"นี่... แบบนี้ดีแน่หรอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ชั้นจะไม่อยู่อีกแล้วด้วยนะ"
"จะไม่อยู่น่ะไม่มีหรอก คานาตะน่ะ จะปล่อยชั้นไว้ได้หรอ"
"ฮะๆๆ นั่นสินะ ถ้าห่างตาเธอไปล่ะก็... อันตราย"
"จะตามเธอไปตลอด ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม"
"ขอบคุณนะ ที่เลือกชั้น"
"ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม...
ไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้จะอาการป่วยจะไม่หาย และรู้สึกขมขื่นแค่ไหน ก็ขอให้ไม่หนี(จากเรา)ไป"
คานาตะยิ้ม "เรื่องนั้นน่ะ มันแน่นอนอยู่แล้ว"
หลังจากวันนั้น พวกเราก็ยังไม่ได้บอกให้ใครรู้
ถึงจะอยากบอกแต่คานาตะบอกว่าให้รอไทมิ่งดีๆก่อน แล้วก็เดินหนีเราไป
พ่อหนุ่มเพื่อนรักทั้งสองก็สังเกตเห็นความผิดปกติของคานาตะ แต่เจ้าตัวก็ปฏิเสธ เขาก็เลยมาถามความเห็นเรา
"ใช่มั๊ย? เธอเองก็คิดว่าแปลกเหมือนกันสินะ"
"ทะ..ทำไมถามเขาล่ะ! ชั้นกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันสักหน่อย!" (<--- ทำเอาเราขำก๊ากเลย หมอนี่เอาอีกแล้ว ชอบขุดหลุมฝังตัวเอง ร้อนตัวเกินไปแล้ววว ฮะๆๆๆ)
"อ๊ะ UFO?"
"เอ๋?"
พอคานาตะหันไปมอง พ่อหนุ่มทั้งสองก็คว้าเราออกมานอกห้องเพื่อซักเราว่าทำตัวแปลกไปทั้งคู่
"พวกเราคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว"
"แถมพวกเธอก็เป็นพวกเข้าใจได้ง่ายด้วย"
พอโดนซักเราก็เลยยอมบอกความจริงว่าเรากับคานาตะคบกัน
"กับคานาตะ!?!!" (ขำน้ำเสียงกับสีหน้าทั้งสองคน ฮะๆๆๆ)
"อย่างนั้นหรอ? ทั้งสองคนคบกันสินะ... ชั้นคิดว่าเข้ากันดีนะ"
"คานาตะ ยอมพูดแล้วสินะ เธอเองก็ชอบเหมือนกันสินะ"
แล้วก็มีแอบพูดอีกนิดก่อนจะยินดีกับพวกเรา ก่อนที่คานาตะจะโผล่มา
"โกหกนี่นา ไม่เห็นมียูเอฟโอเลย อุตส่าห์หาตั้งนาน"
"ในที่สุดก็รู้สึกตัวหรอ... ไม่ช้าไปหรอ?"
แล้วทั้งสองคนก็พูดยินดีให้กับคานาตะคุง
ตอนเย็น เราก็ไปดาดฟ้ากับคานาตะ เราขอโทษเรื่องที่บอกทั้งสองไป แต่คานาตะก็ไม่ได้ว่าอะไร และบอกว่า
พอบอกทั้งสองคนไปก็ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นแฟนกันมากขึ้นนิดนึง
เพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก ทำให้อยู่ด้วยกันมาตลอดนี่นะ ก็เลยทำให้ไม่ได้รู้สึกเหมือนเป็นแฟนกันมากนัก
สักพักขณะเราทั้งคู่เงียบกันอยู่ คานาตะก็จะถามว่า
"ขอจูบได้ไหม"
แต่สุดท้ายคานาตะก็หยุดไป "ไม่ไหว รู้สึกประหม่ามากเลย"
แล้วคานาตะก็จะให้เราหลับตาและจูบเราอย่างอ่อนโยนในที่สุด
เช้าวันต่อมา โยก็ถามหาคานาตะ และบอกว่าคิดว่ามาด้วยกันซะอีก เพราะอย่างคานาตะน่าจะเป็นประเภทที่ทำอะไรแบบนั้นสุซุยะก็บอกว่าสงสัยกำลัง อายกันอยู่มั๊ง แล้วในที่สุดคานาตะก็โผล่มา
"อ๊ะ คานาตะ"
"ไม่ใช่มา ’อ๊ะ คานาตะ’ นะ!!" (ชอบเสียงพากษ์ตรงนี้อ่ะ ฮะๆๆ)
"ดูเหมือนจะโกรธอะไรอยู่นะ"
"แข็งแรงตั้งแต่เช้าดีนะ"
"ทำไมถึงออกจากบ้านไปก่อนล่ะ ทั้งๆที่ชั้นอุตส่าห์ตื่นเช้า"
เราก็เลยบอกว่า ก็ไม่ได้สัญญากันนี่นา
"ปกติ คนเป็นแฟนกันก็ต้องไปด้วยกันไม่ใช่หรอ"
"อย่างนั้นหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ เพราะพวกเราเป็นแฟนกันนี่!"
โยกับสุซุยะที่เห็นก็แอบคุยกัน สุซุยะแปลกใจว่า
"ทำไมกัน ทั้งที่เมื่อวานยังดูเขินขนาดนั้น"
"ก็เพราะว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น(เมื่อวาน)แน่เลยน่ะสิ" (<--- หมอนี่ฉลาดแฮะ ฉลากกว่าสุซุยะด้วยอ่ะ ฮะๆ)
แล้วสุซุยะก็เลยเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
แล้วก็ถึงคืนที่จัดงานฉลองให้โย
ระหว่างกิน คานาตะกับโยก็ทะเลาะกันอีกแล้ว และก็เล่นลูกไม้เดิม พอสุซุยะบอกว่าจะไม่ทำมาให้อีกก็เลยหยุดทะเลาะกันทั้งคู่ หลังกินกันเสร็จ ขณะที่เราบ่นว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้ดูดาวด้วยกัน คานาตะก็พูดขึ้นว่า
"ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายสักหน่อย ท้องฟ้าน่ะกว้างใหญ่
ที่ฝรั่งเศสเองก็มีท้องฟ้าเดียวกับญี่ปุ่น ถึงแม้สถานที่ต่างกัน แต่ก็เป็นท้องฟ้าเดียวกัน" (<-- แอบแปลกใจว่าคานาตะพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอ)
แต่ก็ดันโดนโยแย้งว่า "ลืมอะไรไปรึเปล่า กลางคืนของที่ฝรั่งเศสกับญี่ปุ่นน่ะ เวลาต่างกันนะ"
แต่สุดท้ายโยก็บอกว่า "ตอนที่เราเหงา ก็มองดูท้องฟ้า แบบนี้ก็เหมือนพวกเราอยู่ด้วยกันตลอดเนอะ"
"จะไม่ลืมตลอดไป ดีใจจริงๆที่ได้พบกับพวกเธอ"
วันที่โยจะไปเขาก็จะหันมาหาเราและบอกว่า
"ถ้าเบื่อคานาตะแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มาหาชั้นนะ"
"เอ๋!?!!"
"หา? พูดอะไรน่ะโย ว่าแต่... ใกล้เกินไปแล้ว!!"
"ก็เพราะว่าอาจจะเป็นปัญหาที่เวลาไม่ใช่หรอ ชั้นยอมแพ้แล้วอะไรนั่นน่ะไม่พูดหรอก"
"นาย!... ยิ่งกว่านั้น การที่เธอจะเบื่อชั้นน่ะ ไม่มีซะหรอก นะ?"
"อืมม เรื่องนั้นยังไงดีน้าา"
"ห๊า!! ขนาดเธอก็ยัง..."
"หุๆ ขอโทษ คานาตะ ล้อเล่นน่ะ"
"สำหรับคานาตะแล้วเธอเป็นสิ่งจำเป็น อยู่ข้างๆเขาด้วยนะ"
"แน่นอน"
"โย ขอบคุณนะ"
เพลงจบ.. ก็นั่งดูไปเรื่อยๆพอมันจบแล้ว ก็จะขึ้นบทปัจฉิมบท
"ยังอีกเหรอ เจ้าคานาตะ"
"ในเวลาแบบนี้ยังสายได้ สมกับเป็นคานาตะเลย"
วันนี้เป็นวันแต่งงานของเราค่าาา (ภาพงานแต่งไปดูกันเองในเกมส์นะคะ หุๆๆ)
คานาตะตอนนี้ร่างกายหายดีแล้ว และเขาก็ไปทำงานเป็นช่างถ่ายภาพ ซึ่งเป็นความฝันของเขา
"คานาตะ เป็นอะไรรึเปล่าน้า" แล้วตอนนั้นเองประตูก็เปิดออก
"ขอโทษที่มาสาย"
แล้วเราก็เหลือบไปเห็นเนคไทไม่เรียบ เลยไปจัดให้ คานาตะก็มองเราอยู่นั่นล่ะ แล้วอยู่ก็จับเราอุ้มยกขึ้น
"สวยมากๆเลยน้าา อยู่กับชั้นเสียเปล่าแย่เลย"
"ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็เป็นของชั้นน่ะนะ"
"ขอโทษนะที่มาสาย" (<-- อยากจะบอกว่าตอนแรกแอบเคืองเหมือนกัน วันแต่งงานของเราทั้งที ทำไมมาสายได้!!! แต่พอฟังคำพูดนี้แล้ว... กรี๊ดดด ไม่เคืองแล้วค่าาา อภัยให้หมดทุกอย่างเลย >//< )
"ชั้น... ชอบเธอมากที่สุดในโลก!!"
"จะไม่ให้ใครทั้งนั้น.. จะทำให้เธอมีความสุขมากกว่าใคร.. ก็นะ ถ้าไม่มีเธออยู่ ชั้นก็ไม่มีความสุข"
"แค่ชั้นมีเธออยู่ ก็มีความสุขเป็นที่หนึ่งแล้ว"
"เพราะทำงานแบบนี้อาจจะทำให้ต้องเหงา แต่ชั้นก็มั่นใจในความรักที่ให้ เพราะงั้น มองแค่ชั้นคนเดียวนะ"
"รักนะ.. การที่ได้อยู่ด้วยกันกับเธอแบบนี้ ช่างมีความสุขเหลือเกิน"
แล้วบาทหลวงก็เข้ามาแทรก บอกว่าเริ่มกันเลยดีมั๊ยเพราะเริ่มสายแล้ว
"อ๊ะ! ครับ กรุณาด้วยครับ อ่า... ชั้นอยู่ในโลกส่วนตัวมากไปหน่อย ฮะๆ"
(จริงๆในคำญี่ปุ่นเขาใช้ว่าความฝันน่ะ แต่แปลแบบนี้ดีกว่าเลยเอาเป็นโลกส่วนตัวนะ)
แล้วพวกเราก็เริ่มพิธีแต่งงานกัน
ในที่สุดก็จบแล้วค่าาาา แล้วรักของเราสองก็ยืนยงชั่วนิรันด์ เหอๆๆๆ
สำหรับของสุซุยะคุง ขอดูก่อนนะคะ คาดว่าจะเอามาลงให้เป็นบางตอนจ้า
(พอดีตอนนั้นมีปัญหากับคอมพอดี)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น